ყოფილი პოლიტპატიმრები ადამიანის უფლებებ
  • მთავარი
  • სიახლეები და პოზიცია
  • ადამიანის უფლებები
  • პრეს-ცენტრი
  • საინტერესო
  • ანგარიში
  • კონსულტანტი
  • კონტაქტი

19/10/2021

ადამიანის უფლებები საქართველოში 1991-2021 - შემაჯამებელი ანგარიში

Comments

Read Now
 
Picture
საქართველოს დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ ყველა ხელისუფლება ამტკიცებს, რომ მათი საშინაო თუ საგარეო პოლიტიკა ორიენტირებულია ევროატლანტიკურ სივრცეში ქვეყნის შეყვანისკენ და სახელმწიფოში ევროპული ღირებულებების დამკვიდ­რებისკენ. 90-იან წლებში საზოგადოება მხოლოდ სწავლობდა ევროპული სტანდარტე­ბით ცხოვრების წესს და ნელ-ნელა ითვისებდა მათ, თუმცა, რა თქმა უნდა, ამას თან სდევდა ბევრი არასწორი, გუ­ლუბრყვილო და გადაჭარბებული მოლოდინები და წარმო­დ­გენები ევროპული ღირებუ­ლე­ბების დამკვიდრებასთან დაკავშირებით. ზურაბ ჟვანიას ცნობილი გამოთქმის („მე ვარ ქართველი და მაშასადამე ვარ ევროპელი“) შინაარსი ერთის მხრივ, იყო საქართველოს ევრო­პული ცივილიზაციის ნაწილობის ხაზგასმა და კვლავაც ბუნებრივ წიაღში დაბრუნების სურვილი, ხოლო მეორე მხრივ, ამ სურვილის რეალიზა­ციას ხელს უშლიდა რთული გეო­სტრატე­გიული სიტუაცია, აგრესიული გარემოცვა, შინა­ო­მები, დაკარგული ტერიტორიები,  საზოგადოების საბჭოთა მენტალიტეტი და ა. შ.
 
90-იანი წლების რუსეთის დასუსტებული მდგომარეობით ისარგებლა საქართველოს ხელისუფლებამ და მოახერხა დასავლეთთან მჭიდრო კონტაქ­ტე­ბის და მოხერხებული საგარეო პოლიტიკის საშუალებით ქვეყნისათვის საერთაშორისო ფუნქციის შეძენა, ნავ­თობ­სადენისა და გაზსადენის ტრანზიტულ ქვეყნად გადაქცევა და რუსეთის სამხედრო ბაზების საქართველოდან გაყვანა. პარალელურად 90-იანი წლების მეორე ნახევრიდან შეიქმნა არასამთავრობო უფლებადაცვითი ორგანიზაციები, რომელთა გავლენა სულ უფ­რო იზრდებოდა საზოგადოებრივ ცხოვრებაზე, ვინაიდან ისინი ძირითა­დად არ ერეოდ­ნენ პოლიტიკურ ბრძოლებში, ინარჩუნებდნენ ნეიტრალურ პოზიციებს და რეალურად ცდილობდნენ საზოგადოებაში დასავლური ღირებულებების დამკვიდრებას. შევარდნა­ძის ხელისუფლება ანგარიშს უწევდა ახლადშექმნილ და გაძლიერების გზაზე მყოფ არა­სამთავრობო უფლებადაცვით ორგანიზაციებს, რადგან ხედავდა, რომ მათ დასავლეთის ძლიერი სახელმწიფოების და დასავლური ავტორიტეტული საერთაშორისო ორგანიზა­ციე­ბის მხრიდან რეალური მხარდაჭე­რა და ხელშეწყობა ჰქონდათ. ამასობაში დასუსტე­ბული რუსეთის ფონზე საქართველოს ხელისუფლებამ კარგად დაინახა, რომ ხელისუფ­ლების მოპოვებისა და შენარჩუნების წყარომ რუსეთიდან თანადათან დასავლე­თის­კენ გადაინაცვლა და ამიტომ მათი მიზანიც სწორედ დასავლეთის რეალური მხარდაჭე­რის მოპოვება გახდა. დასავლეთისთვის თავის მოწონების ერთ-ერთი საშუალება კი მათგან ლობირებული სამოქალაქო საზოგადოების­თვის ანგარიშის გაწევა იყო.
 
ვერ ვიტყვით, რომ კომუნისტური ბიოგრაფიის და მენტალიტეტის მქონე შევარდნაძე უცბად გადაიქცა დემოკრატიული იდეებისა და ღირებულებების მოტრფიალედ, მაგრამ როგორც კომუნი­ს­­ტურ წარსულში იყო ის შეჩვეული მოსკოვისადმი იდეოლოგიური ხარკის გადახდის გზით პოლიტიკური კარიერის გაკეთებას და ხელისუფლებაში წინს­ვლას, ისევე იქცეოდა ამჯერად დასავლეთთან მიმართებაში. გავიხსენოთ, რომ ედუარდ შევარდნაძე 70-80-იან წლებში იყო ჭეშმარიტი კომუნისტის ნიმუში, საკუთარი მაგალითით კომუნისტური რწმენისა და მოქმედებე­ბის ჩვენებით. თუმცა, რა თქმა უნდა, მისთვის კომუნისტური იდეები არა ღირებულებით არჩევანს წარმოადგენდა, არამედ ის მხოლოდ ხელისუფლების მოპოვებისა და შენარჩუნების ინსტრუმენტი იყო და როდესაც ეს ინსტრუმენტი დაჩლუნგდა და გამოუსადეგარი გახდა, სანიმუშო კომუნისტი შევარდ­ნა­ძე სანიმუშო ანტიკომუნისტად და დემოკრატად გადაიქცა და ახლა უკვე დემოკრა­ტიუ­ლი იდეების ერთგულების ჩვენებით ახალი უფრო­სების - სტრატეგიულ მოკავში­რეებად ქცეული დასავლეთის დიდი ქვეყნების ლიდერებს აწონებდა თავს. შევარდნაძის მხრიდან ზოგჯერ დასავლური ღირებულებების დამკვიდ­რები­სათვის ერთგულების ჩვენების სურვილი იმდენად დიდი იყო, რომ ხანდახან ზოგიერთები იმასაც კი ფიქრობ­დ­ნენ, რომ „დემოკრატია ლობიოობაა“.
 
ასეა თუ ისე, დემოკრატიული ღირებულებების დამკვიდრების პროცესი საქართველოში მე-20 და 21-ე საუკუნეების მიჯნაზე თანდათან წინ მიდიოდა. ამ ყველაფერს ასუსტებდა და ძირს უთხრიდა საზოგადოების საბჭოთა მენტალიტეტი და ამ მენტალიტეტის შედე­გად დამ­კვიდ­რე­ბული მოსაზრებები, რომ ისევე როგორც საბჭოთა პერიოდში კარგი ცხოვრების­თვის საჭირო იყო ფორმალურად გეღიარებინა კომუნისტური მოძღვრების სიდიადე და ვითომ კომუნისტური ცხოვრების წესების მიმდევრობით მოგეპოვებინა ქონება და კარგი მდგომარეობა, ასევე რადგანაც კომუნისტური იდეოლოგიის ქადაგება ჩაანაცვლა დასავ­ლუ­რი ღირებულებების ქადაგებამ, ბევრის აზრით, საკმარისი იყო ამ ახალი იდეოლოგიის სიტყვიერი აღიარება და ამის გამოყენება კარგი ცხოვრების მოსა­წყობად. ამიტომაც დასავლური ღირე­ბულებების აღიარებისა და პრაქტიკაში გარეგნუ­ლად დამკვიდრების პარალელუ­რად საზოგადოებაში მყარად იყო გამჯდარი კორუფცია, ნეპოტიზმი, რაც ასუსტებდა სახელმწიფო ინსტიტუტებს. საბოლოოდ სწორედ ამ ინსტი­ტუტე­ბის დასუსტებამ და ჩამოშლამ განაპირობა 2003 წლის ნოემბერში სახელმწი­ფო გადატრიალება და ხელისუფლების ცვლილება, რომელიც მოახდინეს თვითონ ხელისუფ­ლე­ბის მაღალჩინოსნებმა - მმართველი პარტიის ყოფილმა და იმჟამად დედაქა­ლაქის საკრებულოს მოქმედმა თავმჯდომარემ, პარლამენტის ყოფილმა და იმჟამად მოქმედმა თავმჯდომარეებ­მა და სხვა მაღალჩინოსნებმა. მათ ამ გადატრი­ალებას „ვარდე­ბის რევოლუცია“ დაარქვეს და დასავლე­თის მხრიდან მისი ლეგიტიმა­ციისათვის ყველა­ფერი გააკეთეს იმის საჩვენებლად, რომ ისინი შევარდნაძეზე გაცილ­ებით მეტი დემოკრა­ტები იყვნენ და ძველ ხელისუფლებაზე უფრო მეტი ერთგულები იქნებოდნენ დასავლუ­რი ღირებულებების დამკვიდრებისთვის და დასავლური ინტე­რესების გატარებისათვის ბრძოლაში. პირველ ხანებში მათ ამის ჩვენებაში დიდ წარმა­ტებებსაც მიაღწიეს და იმდენად წარმატებუ­ლად წარმოაჩინეს საკუთარი ქმედებები დასავლეთის თვალში, რომ 2005 წელს აშშ-ს პრეზიდენტი ჯორჯ ბუშიც კი ეწვია საქართველოს და საჯარო გამოსვ­ლაში ჩვენი ქვეყნის ხელისუფლებას „დემოკრატიის შუქურა“ უწოდა.
 
სინამდვილეში უკვე 2004 წლიდან ახალი ხელისუფლების მიერ სრულიად სხვა პოლი­ტიკის გატარება დაიწყო საქართველოში, რომელსაც პირობითად შეიძლება ვუწოდოთ დემოკრატიულობის ფასადით შეფუთული ბოლშევიკური შინაარსის მმართველობა. 2003 წელს ხელისუფლებაში გადა­ტრიალების გზით მოსული „ნაციონალუ­რი მოძრაობა“ მაღალანაზღაურებადი გავ­ლენიანი დასავლელი ლობისტების საშუა­ლე­ბით კარგა ხნის მანძილზე ახერხებდა დასავლეთის თვალში დემოკრატებად და დასავლური ღირებუ­ლე­ბების დამცველებად თავის წარმოჩენას, რადგან ამ ხელისუფ­ლებაში წამყვან ფიგურებს წარნმოადგენდნენ პოლიტიკაში გადასული ის უფლებადამ­ცვე­ლები, რომლებსაც 90-იანი წლებიდან ჰქონდათ დასავლეთის ხელშეწყობა უფლება­დაცვით საქმიანობაში და როგორც უფლებადამცველებს, დასავლეთის თვალში გააჩნ­დათ მაღალი რეპუტაცია. თუმცა, მათ დასავლეთის ეს ნდობა ბოროტად გამოიყენეს და დიდწილად სწორედ მათ შეუწყეს ხელი იმას, რომ რეალურად 2004 წლის დასაწყისი­დანვე საქართველოში დაიწყო ძალიან მძიმე ანტიდემოკრატიული პროცესები, რაც ხდებოდა სწორედ დასავლური ღირებულებების დევალვაციის ხარჯზე.          
 
ნაციონალური მოძრაობის ერთპარტიული ხელისუფლება და მათი ლობისტები საზოგადოებას წლების მანძილზე უყალიბებდნენ ყალბ სტერეოტიპებს, თუმცა, თანდა­თან გამოჩნდა, რომ რაც უნდა ლამაზი ფრაზეოლოგიით შეეკაზმათ საკუთარი ქმედებები, ქართული საზოგადოება, ანუ ის ხალხი, ვის კისერზეც გადაიარა „დემოკრა­ტიის შუქუ­რად“ წოდებულმა მმართველობამ, 2004-2012 წლებში ამ ძალის მმართვე­ლობის პერიოდს შეიძლება უწოდებს ადამიანის უფლებების, დემოკრატიისა და ევრო­პული ღირებულე­ბების ფუნდამენტური პრინციპების მიწასთან გასწორების ხანას, რაც გამოი­ხატა შემ­დეგში:
 
2004-2012 წლების საქართველოში ევროპული ღირებულებების საწინააღმდეგოდ ერთ­პარ­ტიული, საბ­ჭოუ­რი უზენაე­სი საბ­ჭოს ტიპის ბუტაფორიული პარლა­მენტი ნები­ს­მიერ დროს, ნების­მიერ ვადაში იღებდა პრეზიდენ­ტისგან ნა­კარ­ნახებ ნე­ბი­ს­მიერ კანონს. ღის გამოც სრულიად უგულე­ბელ­ყოფილი იყო დე­მო­კ­რატიის საფუძ­ველ­თა საფუძვ­ლის – ხელისუფ­ლების 3 შტოდ (საკა­ნონ­მ­დე­ბლო, აღმას­რულებელ და სასა­მართლო ხე­ლი­სუფ­ლებად) დანაწილების პრინციპი, მათი დამოუ­კი­დებ­­ლო­ბლობა, ურთი­ერთ­დაბა­ლან­სება და ურთიერთკონტროლი.  
 
2004-2012 წლების საქართველოში ევროპული ღირებულებების საწინააღმდეგოდ სააკაშვილის ხელისუფლება სრულად უგულე­ბელყოფდა დემოკრატიის პრინციპებს კონსტი­ტუ­ციისა და კანო­ნე­­ბის ჭრა-კერვით და საკუთარ ტანზე მორგებით, სატელე­ვი­ზიო სივრცის მონოპოლი­ზაცით, მთელი საინფორ­მა­ციო სივრცის აგიტა­ცია-პროპაგანდის იარაღად გადაქცევით, ნების­მიერი ოპონენტი­საგან მტრის ხატის შექმნით და მისთვის მტრული ქვეყნის აგენტურის იარ­ლიყის მიკერებით.  
 
2004-2012 წლების საქართველოში ევროპული ღირებულებების საწინააღმდეგოდ საქარ­თველოში “ადამიანის უფლე­ბე­ბის, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა საზოგადოების მართვის მეთოდე­ბად და ხელი­სუფ­ლების შენარჩუნების ინსტრუმენტად მოქალაქეთა ტოტალური კონტროლის, ძალადო­ბის, დაშინებისა და მოს­ყიდვის გამო­ყენება, პოლიტიკური ნიშნით დევნა, პოლიტიკური პოზი­ციის გამო მოქა­ლაქის (ან მისი ოჯახის წევრის) სამსახურიდან გათავისუ­ფლება, კანო­ნი­სად­მი მომხმა­რებ­ლური დამო­კიდე­ბულე­ბა და ლენინურ ლო­ზუნგზე (“Интеллигенция - говно”) დაყრდ­ნობით მოაზროვნე ინტელიგენ­ციის “ჩარეცხი­ლე­ბად” გამოცხადება.
 
2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა მიტინგების სადისტური და საჩვენებელი მეთო­დებით დაშლა, ხოლო პერიოდულად - ხალ­ხის დასაშლელად გამოყ­ვა­ნილი პოლი­ციის ქვე­დანაყოფებისგან ქვე­­­ყ­­ნის პრეზიდენტის სახე­ლის სკანდი­რება (რაც შეიძ­ლება მომ­ხ­და­რი­ყო მხოლოდ კომუნისტურ და ფაშის­ტურ რეჟი­მებში), იდეო­ლოგიზი­რებული პიონერ­თა თუ კომკავ­შირელთა მსგავსი ბანაკების თუ "ჰიტ­ლერიუ­გენ­დის" ტი­პის ორგანიზაციების ფუნ­ქციონირება "პატრიოტების", ნახევრად ლე­გა­­ლური «ზონ­დერ-ბრიგა­დების», თუ კომკავ­შირის ტიპის სტუდენ­ტური თვითმმარ­თველობების სახით, რომელთა გა­ვ­ლა კომკავში­რუ­ლი ტრა­დიციის მიხედ­ვით, პარ­ტი­ული კარიერის გზაზე ერთ-ერთი მნიშვ­ნელოვანი საფე­ხური იყო.
 
2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ხელისუფლების მხრიდან მოქა­ლა­ქეთა განკუ­ლაკება და კერძო სა­კუთრების ნა­ცი­ო­ნალიზაცია ადეკვატური კომპენ­სა­­ციის გარეშე, თუ ეს სჭირ­დებოდა სახელ­მ­წიფოს, ანუ მმართველ პარტიას, ბიზ­ნესის ფა­რუ­ლი თუ აშკარა რეკეტი და ყვე­ლა­ზე მომ­გებიანი ბიზნესების სახელი­სუ­ფ­ლო მონოპო­ლი­ზაცია. ევროპული ღირებუ­ლებების დამცველ ქვეყნებში ასეთი უსა­მა­რ­თ­ლობისაგან მო­­ქა­ლაქეს არა მხოლოდ დემოკ­რატიული ტრადიცია და ძლიერი სამოქალაქო საზო­გა­დოება, არამედ დამოუკიდე­ბელი სასამართ­ლოც იცავს, საქართ­ვე­ლოში კი, ევროკავშირის დრო­­შის ფრიალის მიუ­ხე­­დავად, არც ერთი მათგანი არ არსებობდა.
 
2004-2012 წლების საქართველოში“ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა იმ ორგანოების ერთი ცენტრი­დან მართვა, რომ­ლებიც მოქალაქეს აპატიმ­რე­ბენ, საქმეს იძი­ებენ, ასამართლებენ და სა­ს­­ჯელს აღას­რულე­ბენ. ნაცი­ო­ნა­ლურ-ბოლშე­ვიკური სქე­მის ნაწილს, ანუ ერთ გუნდს წარ­მოად­გენდა შსს (რომელ­შიც, ბოლშე­ვიკური რე­ჟიმის მსგავსად, გაერთიანე­ბული იყო უშიშ­როე­ბის სამსა­ხუ­რიც), პროკურატურა, უსამარ­თლო სა­სა­­მარ­თლო და სასჯელ­აღს­რუ­ლების და­წესებუ­ლე­ბე­ბი, რაც საშუალე­ბას აძლევდა ხელი­სუფ­ლე­ბას ყოველთვის გამარჯ­ვებული გამოსუ­ლი­ყო კონკრეტულ, თუნ­დაც ცამდე მართალ რიგით მოქალა­ქესთან დაპი­რის­პი­რებაში.
 
2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ქვეყანაში ისეთი სასამართლოს არ­­სებობა, რო­მე­ლ­­შიც პრაქტიკულად გამორიცხული იყო გა­მა­მა­რ­თლებელი განაჩენე­ბის გა­მოტანა და რო­მე­ლიც ორიენტირებუ­ლი იყო არა ჭეშმარიტების დადგენაზე, არამედ მხო­ლოდ იმის ხელ­შეწყობა­ზე, რომ ბრა­ლ­­დებულს ეღიარებინა (ან საკუთარ თავზე დაებრა­ლე­ბი­ნა) დანა­შა­უ­ლი, ემხილებინა სხვა დამნაშავე (ან ვინმესთვის დაებრა­ლე­ბინა) და ამის საფუძველზე, სო­ლი­დური ჯა­რი­მის (ფაქ­ტიურად ლეგალიზე­ბული ქრთამის) გადახდით და საპროცესო შეთანხ­მე­ბის გაფორ­მე­ბის გზით მოეპო­ვებინა თავისუფ­ლება ან რაიმე სხვა შეღავათები.
 
2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ასეთი და სხვა უსამართ­ლო­ბე­ბის კანო­ნის სა­ხე­ლით განხორციე­ლება, ხო­ლო ამის პარა­ლელურად ბოლ­შე­ვიკურ სტი­ლ­­ში, აღმა­ტე­ბულ ხარი­ს­ხ­­ში საუ­ბ­­რით მო­სახ­ლეო­ბისათვის ტვინების სისტემა­ტური გა­მო­რეცხვა იმით, რომ ქვეყანა აღმშე­ნებლობის გზით მიდიოდა, იზ­რ­დებოდა სახელ­მწიფო ბიუ­ჯე­ტი, შენ­დებოდა გზები, სკო­ლე­ბი, საა­­ვა­დ­­მყოფოე­ბი, ძლე­ვა­­მო­სილი ხდე­ბოდა არ­მია და პო­ლი­ცია, მარცხ­დებოდა კო­რუფ­ცია, ქვეყანა წინ მიდიოდა გაერ­თია­ნე­­ბის, ბედ­ნიე­რების, ნა­თელი მო­­მავ­ლი­სა და აყ­ვავების მიმართულე­ბით და ა. შ. ამ ფონზე კი ხდებოდა ქვეყანაში და­ნერ­გილი იმ უკანო­ნო­ბის, უსა­მართ­ლო­ბის, ელიტარული კორუფციის და სხვა მრავალი მანკიერი მხა­რის დამა­ლ­ვა და მიფუჩეჩება, რაც იწვევდა ადამიანის უფ­ლებათა სის­ტე­მატურ და გა­რ­და­უ­ვალ უხეშ დარღვევებს. ხელისუფლების მხრი­დან ყველა უსამართლობა და უკეთურობა ხორცი­ელ­დებოდა კანონისა და სამართ­ლი­ა­ნობის სახე­ლით.
 
2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაც­ვად” მიიჩნეოდა ქვეყნის მარ­თვა იმ ბანდი­ტის მე­თო­­­დებით, რომლის მიზანია მსხვერ­პ­ლის მაქსი­მა­ლური დაშინება და დაბეჩავება, რა­თა ადვი­ლად მოეხერხე­ბი­ნა მისი ძარ­ცვა-დაყა­ჩა­ღება და დამონ­ება, ამ მეთოდებით თავისუფალი აზრის გამო­ხატვის მცდელობის ჩახ­შო­ბა და ამ გზით არჩევნებში საკუ­­თარი გა­მარ­ჯვების და­ფიქ­სირება, ფსევდო-ოპო­ზი­ციის, ფსევდო-არა­სამ­თავ­რობო­ე­ბის, ფსე­ვ­­დო­-ინტელიგენციის შექმნა, რასაც შედე­გად მოჰყვე­ბოდა ფსევდო-დემოკ­რატია, ფსევდო-არჩევ­ნე­ბი, ფსევდო-პროფ­კავ­შირები, ფსევდო-ინტე­ლი­­გენ­­­ცია და ა. შ.
 
2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა სახე­ლ­მ­წიფო მოხე­ლე­თა უფლე­ბა­მო­სი­ლებების უზო­მოდ გა­ზრდა და ამის პარალე­ლურად რიგითი მო­ქალა­ქეე­ბის უფ­ლე­­­­­ბების მა­ქ­­­სიმა­ლუ­რად შე­ზ­ღუ­დვა და ამ ყველა­ფრის კეთება ქვეყნის ინ­ტერე­სე­ბის დაც­­ვის ფსევდო-პატრიო­ტუ­ლი ლო­ზუნ­გების ფონ­­ზე. მთავარი აქცენ­ტის გაკეთება სა­ხე­ლ­­მ­წი­ფოს სი­ძ­ლიერის სიმბო­­ლო­ებად გა­მო­ცხადებული ინსტიტუციე­ბის – არ­მი­ი­სა და პო­ლიციის ძლევამოსი­ლე­ბის სისტე­მატურ დემონ­ს­ტრი­რებაზე, რაც ხელი­სუ­ფ­­­ლების მხრი­­დან მხარ­და­მ­ჭერთა მო­ბი­ლიზაციისა და რიგით მო­ქალაქეთა შო­რის პრო­ტესტის გა­მო­ვლენის სურვი­ლის ძირ­შივე აღ­მო­ფ­ხ­ვ­რის მიზანს ემსა­ხუ­რე­ბოდა. ძალოვანი სტრუ­ქ­ტუ­რების უძ­ლე­ველობის ჩვე­ნების ფონზე სა­კუ­თარი მოსახ­ლეო­ბის წინააღმდეგ ძა­ლა­დო­ბ­რივი ქმედებების წარმოება და პრო­პაგან­დის­ტული მანქანის მიერ ამის კრი­მინალ­თან ბრ­ძო­ლად და ქვეყანაში წეს­რი­გის დამყარებად წარმოსახვა; ხე­ლისუფ­ლე­ბის იდეოლო­გების მიერ ყველა ანტიჰუ­მანური და უსა­მა­რთ­ლო მოქ­მე­დების ხალხისა და ქვეყნის ინ­ტე­­რე­­სე­ბით გამართლება; საპ­რო­­ტე­ს­ტო აქ­ციების სამა­გალითო სისასტიკით დარ­ბე­ვა და ა.შ. – ეს იყო «დემოკრატიული» მმართ­ველო­ბის რეალური სურათი.
 
2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ჩა­მო­ყალიბე­ბუ­ლი ფასა­დური დემოკ­რა­ტიის შიგნით დამკვიდრებული მმარ­­თ­ველობის მკაცრად ცენტ­რა­ლიზე­ბული და უკიდუ­რესად ანტიდე­მოკ­­რა­­­ტიული წესი, საზო­გა­დოე­ბი­სა­თვის თითქ­მის ყველა მნიშვნელო­ვანი ინფორმაციის დამალვა და სამოქალაქო საზოგა­დოების სრული იგნორირება, რაც თავის თავში გუ­ლი­ს­ხ­მობს ადამია­ნის უფლე­ბათა დარ­ღვევების გარდუ­­ვალო­ბას და აუ­ცი­ლებ­ლობას.
 
2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპუ­ლი ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა პოლიციური სახელმწიფოს მოდე­ლი, სადაც დაშვე­ბული იყო უკანონო მოსმენები, იგნორირებული იყო დაქირა­ვებული მოქა­ლაქის უფლებები, რომლის სამსახურიდან სრულიად უმიზეზოდ გათა­ვი­სუფ­ლების უფლე­ბა­საც კანონი ანი­ჭებდა ნებისმიერ დამქირავებელს და სადაც გამორიცხული იყო გაფიც­ვის უფლების გამოყენება, რადგან ამ დროს პოლიცია და დამქირავებელი ფსიქოლოგიური თუ ფიზი­კუ­რი ტერორით აიძულებდნენ გაფიცვის მოწყობის მსურველებს უარი ეთქვათ განზ­რახ­ვაზე. 
 
ევროპული ღირებულებების ერთ-ერთი ფუნდამენ­ტური დოკუმენტი, ადამიანის უფლე­ბა­თა და თავისუფლებათა დაცვის ევ­რო­პული კო­ნ­ვენცია იცავს ადამიანის სიცოცხლის უფლე­ბას, ასევე იცავს წამებისაგან, მონური შრო­მისაგან, უკანონო დაკავებისგან, უსამართლო სასა­მარ­თ­ლოსგან, ყოველგვარი დისკ­რი­მი­ნაციი­სგან და სხვა უკეთურობებისგან მოქალა­ქის თავი­სუფ­­ლების უფლებას. ხელისუფლება ამ ყველაფერს სიტყვით აღია­რებდა, საქ­მით კი ხალხი მათი მხრიდან მხოლოდ საბჭოუ­რი ტიპის აგი­ტა­ცია-პროპაგან­დას, სიც­რუეს და დემაგოგიას, «საუკუნის მშენებლო­ბების» წამოწყებებით მოსახლეობის დაბო­ლე­ბას და სიტყვით მხოლოდ მოქა­ლა­ქეთა ჭირ-ვარამზე მზრუნველ, ხოლო საქმით - დემოკრა­ტიისაგან და ევრო­პული ღირებუ­ლებებიდან რადი­კალურად დაშორებულ პრეზი­დენტს და მის გუნდს ხედავდა.
 
ასე გადაიქცა 2004-2012 წლებში თვალთმაქცობისა და ფარი­სევ­ლობის სიმბო­ლოდ ევროპული დემოკრატიული ღირებულებები და საქართველოს სახელმწიფო დროშის გვერდით მოფ­რიალე ევროკავშირის დროშა, რომელიც მთელი მსოფ­ლიოსთვის თავი­სუფ­ლე­ბას, დემოკ­რატიას და ადამიანის უფლებების დაცვას განასახიერებს.​
 
სააკაშვილის ანტიდემოკრატიული საშინაო და გაუთვლელი საგარეო პოლიტიკის ერთ-ერთი ყველაზე მძიმე შედეგი იყო 2008  წლის აგვისტოს რუსეთ-საქართველოს ომი და მისი ტრაგიკული შედეგები ქვეყნის 20% ტერიტორიების გასხვისების, ათასობით მოკ­ლუ­ლისა და დაჭრილის და ათიათასობით დევნილის სახით. თუმცა, საზოგადოებაში ის მოსაზრებაც არსებობს, რომ სააკაშვილის 2008 წლის ომთან დაკავშირებული ეს ქმე­დე­ბები არა გაუთვლელი, არამედ მისი მიზანმიმართული პოლიტიკის შედეგი იყო. აღა­რაფერს ვამბობთ ომის პერიოდში თვითონ მთავარსარდალი პრეზიდენტის სამარცხ­ვინო ქცევაზე.
 
2012 წლის შემდეგ საქართველოში ადამიანის უფლებათა დაცვის მდგომარეობამ მნიშ­ვ­ნელოვანი ცვლილებები განიცადა. მრავალი პრობლემა ისევ პრობლემად დარჩა, ბევრმა კი არსი და მნიშვნელობა შეიცვალა. რადიკალურად დადებითისკენ შეიცვალა მდგომარეობა პენიტენციურ დაწესებულებებში, სადაც აღმოფხვრილია პატიმართა სისტემური წამებები და არაადამიანური, ღირსების შემლახველი მოპყრობები. გარკვეუ­ლად დადებითისკენ შეიცვალა მდგომარეობა სასამართლო სისტემაში, სადაც გამამართ­ლე­ბელი განაჩენების რაოდენობა 2012 წლის 0,001%-იდან გაიზარდა დაახლოებით 15%-20-მდე. მართალია, მოსამართლეთა კორპუსის დიდი ნაწილი არ შეცვლილა, მაგრამ შეიცვალა პოლიტიკა და ისინი აღარ წარმოადგენენ პროკურატურის დავალებათა უსიტყვოდ და სრულად შემს­რულებელ, ფაქტობრივად მათ დაქვემდებარებაში მყოფ ინსტიტუციას. თუმცა, ძნელია დაბეჯითებით იმაზე საუბარი, რომ დღეს სასამართლო სრულად გამოსულია ხელისუფლების პოლიტიკური კონტროლიდან. მართალია, ძნელი იყო და კანონდარღვევაც იქნებოდა წინა ხელისუფლების მიერ დანიშნული მოსამართ­ლეების 2012 წლის შემდეგ ერთი ხელის მოსმით მთლიანად შეცვლა, მაგრამ შესაძლე­ბელი იყო მათი უმრავლესობის შეცვლა 10-წლიანი ვადის ამოწურვის შემდეგ, ეს დრო კი მათ უმრავლესობას დაუდგა 2014-2016 წლებში, მაგრამ რატომღაც ხელისუფლებამ გადაწყვიტა მათი უმრავლესობა ახალი 10-წლიანი ვადით ან უვადოდ კვლავ გაემწესე­ბინა მოსამართ­ლეებად, რამაც სასამართლოს მიმართ ნდობის ამაღლების საკითხზე უარყოფითად იმოქმედა. ჩვენ ეს ხელისუფლების შეცდომად მიგვაჩნია. გაუმჯობესდა მდგომარეობა პოლიციის მხრიდან საზოგადოებას­თან დამოკიდებულების თვალსაზრი­სით. აღმოიფხვრა როგორც ქუჩაში ახალგაზრდების ჩახოცვის პრაქტიკა, ასევე მიტინ­გების დაშლის დროს სასტიკი მეთოდების გამოყენება. თუმცა, პოლიციელთა მხრიდან ჯერ კიდევ აქვს ადგილი იარაღისა და ნარკოტიკების ჩადებებით და ე. წ. საქმეების შეკერვის ცალკეულ შემთხვევებს. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, მართალია წინა ხელისუფ­ლების მიერ დამკვიდრებული ადამიანის უფლებების სისტე­მური შელახვის უხეში პრაქტიკა დღეს აღმოფხვრილია, მაგრამ ამ პრაქტიკის ცალკეულ შემთხვევებს მაინც აქვს ადგილი. ეს კი რა თქმა უნდა, ვერაფერი ნუგეშია იმ კონკრეტული მოქალაქეებითვის, რომლებიც ასეთი შემთხვევების მსხვერპლები ხდებიან. ასეთი პრაქტიკის აღმოფხვრას კი ხელს სხვადასხვა მიზეზები უშლის.
 
ერთ-ერთი ასეთი მიზეზი უფლებადაცვით სფეროში არსებული მდგომარეობაა. იმის გამო, რომ 2003 წლიდან უფლებადამცველების 90% წავიდა პოლიტიკაში და ხელისუფ­ლებაში ყოფნის პერიოდში ადამიანის უფლებების და დასავლური ღირებულებების ისეთი სტანდარტები დაამკვიდრეს, რაზეც ზემოთ გვქონდა საუბარი, უფლებადამ­ცვე­ლები დღეს ბანაკებად არიან დაყოფილები პოლიტიკური გემოვნების მიხედვით. 2003 წელს გაპოლიტი­კოსებული და გარევოლუ­ციო­ნერებული უფლებადა­მცვე­ლები ხელი­სუფ­ლე­ბიდან წასვლის შემდეგ, ანუ 2012 წლიდან დღემდე დარჩნენ პოლიტიკურ ოპო­ზიციაში, თუმცა მათმა ნაწილმა კვლავ მოისხა უფლებადამცველების მანტია, ოღონდ ფაქტობრივად ისინი წარმოადგენენ დღევანდელი ოპოზიციის მხარდამჭერ, რეალურად პარტმუშაკებს, ფორმალურად კი უფლებადამცველებს. ამ მიზეზებით, სამწუ­ხაროდ, დღევანდელ საქართველოში ნეიტრალუ­რი უფლებადამცვე­ლე­ბის ადგილი ფაქტობრი­ვად აღარ დარჩა. ამან გამოიწვია უფლებადარღ­ვევების მიმართ ცალმხრივი მიდგომები, ტელევიზიებში მუდმივად მხოლოდ პოლიტი­კურად ანგაჟირებული პირე­ბის უფლებე­ბის შელახვაზე აქცენტების გაკეთება და რიგითი დარ­ღვევების იგნორირება. შეიძლება ითქვას, რომ ამ მიზეზების გამო ხელისუფლება დღეს მძევლად არის ქცეული პოლიტიზირებული უფლებადამცველების ხელში და ამიტომ ხშირად ის გადაწყვეტი­ლებებს არა სამართლიანობის, არამედ მიზანშეწონილობის პრინციპებიდან გამომდი­ნარე იღებს, რაც განსაკუთრებით მაშინ გამოჩნდა, როდესაც პოლიტიკური ფიგურების მიმართ სამართლებრივი დევნის დროს სრულიად არაადეკვატური გადაწყვეტილებები იქნა მიღებული. გვესმის, რომ ხელისუფლებისთვის ძნელია საერთაშორისო ზეწოლები­სათვის გაძლება, მაგრამ ყველა უკანდახევა და სამართლიანობის პრინციპზე წინ პოლი­ტიკის დაყენება ამცირებს საზოგადოების მხრიდან ხელისუფლ­ების მხარდაჭე­რის ხარისხს.
 
საერთაშორისო თანამეგობრობის წარმომადგენლების განცხადებები, კომენტა­რები და ანგარიშები ბოლო პერიოდში სულ უფრო ანგაჟირებული და პოლიტიზირებული ხდება და იქმ­ნება შთაბეჭ­დილება, რომ ისინიც მხარს უბამენ იმ პოლიტიკურ ძალას, რომელიც  ხელისუფ­ლებაში ყოფნის დროს ისეთ ანტიდემოკრატიულ პოლიტიკას ატარებ­და, რა­ზეც ზემოთ ვისაუბრეთ. არადა დღეს ეს ანტიდემოკრატიული ძალები თავს უწოდებენ პროდასავლურს, სინამდვილეში კი ისინი ორიენტირებულნი არიან მხოლოდ რევანშზე და ძალადობაზე. ამ ყოველივეს გათვალისწინებით კი საზოგადოებაში ჩნდება უნდობ­ლობა ანტიდემოკრა­ტიული ძალების მხარდამჭერი დასავლეთის მიმართ, რაც საზოგა­დოებაში იწვევს ანტიდა­სავლურ განწყობებს. ამას აძლიერებს ზოგიერთი ყოფილი თუ მოქმედი პოლიტიკოსის თუ ჩინოვნიკის  ნაციონალური მოძრაობის პოზიციების გასა­მყა­რებელი ძალზე არაკვალიფიციური და მიკერძოებული განცხადებები, რომელიც ჩვენი მოქალაქეების მიერ აღიქმება ზოგადად ამა თუ იმ დასავლური ქვეყნის პოზიციად, მით უმეტეს, როდესაც არ ხდება გასაგებად ახსნა, რომ ამა თუ იმ ჩინოვნიკის თუ პოლიტიკოსის პოზიცია არ უნდა გაიგივდეს მათი სახელმწიფოს პოზიციასთან. ამიტომ იქმნება ნოყიერი ნიადაგი რუსული საბჭოთა ნოსტალგიის გაღვივებისთვის, რასაც ემატება რუსეთის მიერ წარმოებული ჰიბრიდული ომის მეთოდები და საზოგადოებაში თანდათან ღვივდება პრორუ­სული განწყობები.
 
ვინაიდან 2003 წელს სახელმწიფო გადატრიალებით ხელისუფლებაში მოსულმა პოლი­ტი­კურ­მა ძალებმა ე. წ. რევოლუციის საბაბად „გაყალბებული არჩევნები“ გამოიყენეს, ხელისუფლე­ბიდან წასვლის შემდეგაც ისინი მუდამ ცდილობენ, რომ ე. წ. არჩევნების გაყალბების საბაბი გამოიყენონ ახალი რევოლუციის მოსაწყობად და ძალაუფლების ხელში ჩასაგდებად. 2012 წლის შემდეგ ეს მცდელობები პრაქტიკულად ყველა არჩევ­ნებზე ჰქონდათ ანტიდემოკრა­ტიულ ძალებს და დღესაც, 2021 წლის ადგილობრივი არჩევნების წინ ამ სქემას ამუშავებენ. 2012 წლის შემდეგ ყველა არჩევნებზე მუდმივად აპელირებენ გაყალბებებზე და არჩევნების შედეგების არცნობის საბაბით რევოლუციის აუცილებლობაზე, თუმ­ცა, არასოდეს დაუდვიათ გაყალბების საკმარისი კონკრეტული მტკიცებულებები.
 
ოპოზიციის აქცენტები დღესაც გადატანილია საარჩევნო კომისიებზე გავლენების მოპო­ვე­­ბაზე და დასავლეთიდან მხარდაჭერის მიღებაზე იმ ფონის შესაქმნელად, რომ არჩევ­ნები აუცილებლად ყალბდება და მისი შედეგების არმიღება და ქართული საზოგა­დოების მხრიდან ამ ფონზე მასობრივი გამოსვლების გზით ხელისუფლების გადაყენება ლეგიტიმურია. მიდის დიდი მუშაობა, რომ ამაზე დასავლეთიდან მიიღონ თანხმობა და მხარდაჭერა.
 
პოლიტიკური სპექტრში შექმნილია სპეციფიური სიტუაცია. ქართული ოცნების ხელი­სუფლებას ოპოზიციაში ჰყავს ცესკოში დარეგისტრირებული 60-ზე მეტი პარტია, რომ­ლებიდანაც ნაციონალური მოძრაობის გარდა თითქმის ყველა მხო­ლოდ 1-2 კაციანი პარტიაა. აქ გამონაკლისი შეიძლება იყოს მხოლოდ პარტია „ლელო“, რომლის ხელმძღვა­ნელებიც  არიან მსხვილი ბანკირები და ისინი ასოცირე­ბულნი არიან მევახშეობასთან. „ლელოს“ ხელმძღვანელი ბანკირები იძულებული გახდნენ პოლიტიკაში წასულიყნენ, რათა სისხლისსამართლებრივი დევნისგან თავი გადაერჩინათ. მათ აქვთ სერიოზული ფინანსები ნაციონალურ მოძრაობასთან ერთად და ამით იზიდავენ წვრილ პარტიებს, აკონტროლებენ ოპოზიციურ ტელევიზიებს, საინფორმაციო სააგენტოებს და მოქმედი ჟურნალისტების უმრავლესობას. საკუთრებაში აქვთ უკიდურესად მიკერძოებული ტელე­ვი­ზიები, რომლებიც ყოველდღიურ პოლიტიკურ აგიტაციასთან ერთად დაკავე­ბულნი არიან უკანონოდ მოპოვებული ჩანაწერების ტირაჟირებით ჯერ კიდევ 2013 წლიდან, რითაც სისტემატურად არღვევენ ადამიანის უფლებებს, რაზეც ხელისუფლება არ რეაგირებს. დანარჩენი პოლიტიკური პარტიები პრაქტიკულად მხოლოდ ქაღალდზე არსებობენ, მათ არც პროგრამა და არც ადგილობრივი ორგანიზაციები არ გააჩნიათ და იძულებულნი არიან, რომ ჩამოეკიდნონ ნაცმოძრაობას და შექმნან მრავალპარტიუ­ლობის ილუზია.
 
ფინანსების დიდი ნაკადის ტრიალი პოლიტიკაში განაპირობებს პოლიტიკურ რყევებს, ადამიანების სხვა პარტიებში გადასვლა-გადმოსვლებს. 2021 წლის თებერვალში  საინტე­რესო ფაქტი მოხდა პრემიერ-მინისტრ გიორგი გახარიას თანამდებობიდან გადად­გომით. იგი პრემიერობიდან გადადგა ოპოზიციური პარტიის ლიდერის დაკავების ფორმასთან დაკავშირებული წინააღმდეგობის გამო, შემდეგ გადავიდა ოპოზიციაში და დღეს კენჭს იყრის დედაქალაქის მერად. ძნელია ამის ახსნა პოლიტიკური სიბეცით ან შორს­მჭვ­რეტელობით, რის გამოც საზოგადოების დიდ ნაწილს უჩნდება ეჭვი, რომ ამ პოლი­ტიკური ნაბიჯის უკან დგას პოლიტიკური ფული. ყოველ შემთხვევაში, დღევანდელი მონაცემებით, მის მიერ გადადგომის შემდეგ შექმნილ პარტიას „საქართველოსთვის“ „ქართული ოცნებისა“ და „ნაციონალური მოძრაობის“ შემდეგ მესამე პოლიტიკურ ძალად ასახელებენ. ამდენად, საინტერესოა, ერთი კვირის შემდეგ, 2 ოქტომბერს ჩასატა­რებელი ადგილობრივი არჩევნებით რამდენად დადასტურდება ეს მოლოდინები.
 
არჩევნების წინ შექმნილ სიტუაციასთან დაკავშირებით დამატებით უნდა ითქვას შემდეგი:  წინასაარჩევნო კამპანიას ოპოზიცია პრაქტიკულად არ აწარმოებს ხალხის დასარ­წმუნებლად იმაში, რომ ადგილობრივი თვითმმართველო­ბის გაძლიერება და მათ მიერ კონკრეტული საკითხების გადაწყვეტა მნიშვნელოვანია ქვეყნის დემოკრატიული განვითარებისთვის. თავისი მიზნების შესაბამისად, ოპოზი­ციის ყველა რესურსი მიმარ­თულია იქითკენ, რომ მმართველი პარტიის მიერ 43 ან მეტი პროცენტის მიღების შემ­თხვევაში არჩევნები წინასწარ გამოცხადდეს გაყალბებუ­ლად, ხოლო ხელისუფლება ძალა­დობ­რივად მიტაცებულად და შექმნან იდეოლოგიური ბაზა იმისათვის, რომ ძალადობრივად მიტაცებული ხელისუფლების მიმტაცებლისთვის უკან გამოტაცება ხალხის მიერ სავსებით კანონიერი და ლეგიტიმური ქმედებაა. ამ მიზნის მისაღწევად საქმეში ჩართულია ყველა რესურსი - ფინანსური, იდეოლო­გიური, ძალადობრივი, წინა პლანზე გამოსულები არიან ნაცმოძრაობისა და მისი სატელიტი პარტიების იდეოლო­გიური ფრონტის მუშაკები, რომლებიც ფორმალურად გაფორმებულები არიან სხავა­დასხვა ოპოზიციურ ტელევიზიებში, თუმცა, რეალურად წარმოადგენენ ტერო­რის­ტულ-ძალადობრივი ფრონტის მეწინავე რაზმს. სწორედ ჟურნალისტებად წოდებული აღნიშ­ნული ეს მოძალადე პარტიული აქტივისტები ცდი­ლო­­ბენ ლეგიტიმაცია შესძინონ სიძულ­ვილის ენით მოსაუბრე თავიანთი პარტიუ­ლი ლიდერების ძალადობრივ მოწო­დებებს. ამ ზონდერ-ჟურნალისტების მხრიდან „გაპრა­ვებას“ ექვემდებარება ოპოზი­ციის ყველა ძალადობრივი მოწოდება და ქმედება - დაწყებული პოლიციელებზე მუ­ქარიდან („თავს გაგი­ხეთქავ“), მათთვის წითელი საღებავების შესხმიდან და მათზე უშუ­ა­ლოდ განხორციე­ლებული ფიზიკური ძალა­დო­ბიდან, დამთავრებული სახლებში შეჭ­რით თუ ხელისუფლების ოჯახის წევრი არასრულწლოვანების ბულინგით. საქმე იქამ­დეც კი მიდის, რომ ოპოზიციამ ინ მეგის ქარდავას გათეთრება და მისი პოლიტ­პატიმრად გამოცხადებაც კი დაიწყო, რომლებიც ათასობით ადამიანის მიერ მხილებულია ციხეებში პატიმრების სასტიკი მასობრივი წამებების და არაადამიანური, ღირსების შემლახველი მოპყრობის ორგანიზებასა და უშუალო მონაწილეობაში და ზოგადად წარმოადგენს  პენიტენციურ სისტემაში არაადამიანური რეჟიმის დამყარების სახეს. დაინახა რა, რომ ამ ყველაფერს რეალური შედეგი მაინც არ მოაქვს და ხალხის მასობრივ მხარდაჭერას ვერ პოულობს, მათი ბელადი სააკა­შვილი ბოლო მცდელობას მიმართავს და მასობრივი არეულობის მოწყობის იმედით საქა­რ­თველოში ჩამოსვლის კონკრეტულ თარიღსაც კი ასახელებს. ვინაიდან 2 ოქტომბრის არჩევნები პრაქტი­კულად რევოლუციური სიტუა­ციის შექმნის ბოლო შანსია, გამორი­ცხულიც არ არის, რომ სააკაშვილმა მართლაც გადადგას ეს სასოწარკვეთილი ნაბიჯი.
 
ერთის მხრივ, პოლიტიზირებული და ანგაჟირებული არასამთავრობო ორგანიზაციები და მეორე მხრივ ქართული საზოგადოების მიერ უარყოფილი პოლიტიკური ძალა „ნაციონალური მოძრაობა“ ცდილობენ დასავლეთი დაარწმუნონ, რომ ხელისუფლებას არ გააჩნია მხარდაჭერა, ხოლო ქვეყნის შიგნით, ოპოზიცია, რადგან არ გააჩნია საკმარისი მხარდაჭერა, როგორც აღვნიშნეთ, 2012 წლიდან სისტემატურად ცდილობს რევანშის გზით რევოლუციის მოწყობას, რაც არის ხელისუფლების ძალადობრივი გზით დამხო­ბის მცდელო­ბები. ამ მიზნის მისაღწევად ებრძვიან ეკლესიას, რომელსაც ქართულ საზოგა­დოებაში უდიდესი მხარდაჭერა აქვს და საქართველოს ეკლესიის მეთაურის ავტორიტეტი ყველა გამოკითხვაში 2-ჯერ უსწრებს ყველა პოლიტიკოსის ჯამურ ავტორი­­ტეტს. ძალადობრივი გზით ხელისუფლების დამხობის გეგმების განხორციე­ლების გზაზე ნაცმოძრაობა და მისი სატელიტი პარტიები არ ერიდებიან სხვადასხვა ძალადობრივი პროვოკაციების მოწყობას. ასეთი მსხვილმასშტაბიანი პროვოკაციის და ძალადობის მაგალითი იყო 2019 წლის 20 ივნისს საქართველოს პარლამენტზე განხორ­ციე­ლებული შტურმი, რომლის დროსაც განხორციელდა მრავალი თავდასხმა პოლიციე­ლებზე და ხელისუფლების მხრიდან მიღებული საპასუხო ზომების შედეგად რამდენიმე მომიტინგე მძიმედ დაშავდა. ამის შემდეგაც ოპოზიციის მხრიდან არაერთ შედარებით მცირე მასშტაბის ძალადობრივ პროვოკაციებს ჰქონდა ადგილი, რომლებიც ოპოზიციის­თვის მეტ-ნაკლები წარმატებით სრულდებოდა. ოპოზიცია რევოლუციური სიტუაციის მოსამწიფებლად ცდილობს შექმნას მოდელირებული რეალობა, მაგრამ ვერ მიდიან რევოლუციამდე სათანადო მხარდაჭერის არარსებობის გამო, მაგრამ ქვეყნის ეკონომიკას მნიშვნელოვნად აზარალებენ. მსოფლიოში გავრცელებული პანდემია და საქართველოში ამ პანდემიის შედეგად ათასობით პირის გარდაცვალება იქცა ხელისუფლების წინააღმ­დეგ ბრძოლის იარაღად და არის მცდელობა, რომ პანდემიის შედეგად გარდაცვლილები ხეილსუფლების შეგნებული მოქმედების თუ უმოქმედობის მსხვერპლებად გამოაცხა­დონ.
 
ამ ბრძოლაში ცალკე ადგილი უკავია ხელისუფლების დადანაშაულებას ნეპოტიზმსა და კორუფციაში. ჩვენ შორსა ვართ იმ აზრისგან, რომ ხელისუფლება თავისუფალია ამ სენის­გან, მაგრამ როდესაც ვიხსენებთ 2004-2012 წლებში საქართველოში დამკვიდრე­ბულ, პრაქტიკულად გაოფიციალებულ, სახელმწიფო მმართველობის დონეზე აყვანილ ელი­ტურ კორუფციას, რა თქმა უნდა, დღევანდელი კორუფცია და ნეპოტიზმი იმასთან შედა­რებით უმცირესად გვეჩვენება. ზემოხსენებულ წლებში ოფიციალურად იქმნებოდა ფონ­დები, რომლებში თანხის გადარიცხვასაც აიძულებდნენ მიზანში ამოღებულ ბიზნეს­მენებს თუ სხვა მოქალაქეებს, ან ისინი უბრალოდ, „საკუთარი ნებით“ ჩუქნიდნენ სახელ­მწიფოს საკუთარ ქონებებს. გარეგნულად ისე ჩანდა, რომ რიგით დონეზე აღმოფხვრილი იყო კორუფცია, მაგრამ ეს ყველაფერი გადანაცვლებული იყო უმაღლეს ეშელონებში, რომლებიც სრულად აკონტროლებდნენ მოქალაქეებისგან გამოძალულ, ოფიციალურად „ნებაყოფლობით“ გადახდილ დიდძალ ფულად ნაკადებს და უკვე ოფიციალურ პრემიე­ბად თუ წამახალისებელ საჩუქრებად მათი გაფორმების გზით უკან უბრუნებდნენ თავისი გუნდის ყველაზე გამორჩეულ და ერთგულ წევრებს. ამრიგად, იქმნებოდა სურა­თი, როდესაც ქვედა დონეებზე არც პოლიციელებს და არც სხვა სახელმწიფო მოხელეებს არ სჭირდებოდათ ქრთამის სახით თანხის მიღება მოქალაქისგან, რადგან ამას სახელ­მწიფო ინსტიტუტები ლეგიტიმირებული ძალადობის გზით ართმევდნენ მოქალა­ქ­ეებს და ურიგებდნენ ჩინოვნიკებს და მათ მსახურ პარტიულ აქტივისტებს. ეს იყო ხელი­სუფლების მიერ შექმნილი სისტემა, რომელიც დღეს აღარ არსებობს, თუმცა, ვიმეორებთ, რასაკვირველია კორუფციას და ნეპოტიზმს დღევანდელ ხელისუფლებაშიც აქვს ადგი­ლი და მათ წინააღმდეგ უფრო გადამჭრელი ზომების მიღებაა საჭირო.
 
უფლებადაცვით სფეროში ნეიტრალურ მოთამაშეთა არარსებობის კრიზისს ამწვავებს ის ფაქტი, რომ ორი მნიშვნელოვანი სახელმწიფო ინსტიტუტის წარმომადგენელი - ომბუდ­სმენი და სახელმწიფო ინსპექტორი ასევე გადაქცეულები არიან პოლიტიკურ მხარეებად და ფაქტობრივად წარმოადგენენ ოპოზიციური სპექტრის ინტერესების გამტარებელ ორგანოებს. ჩვენ კარგად გვესმის, რომ ორივე ეს ინსტიტუტი თავისი შინაარსით მოწო­დებული უნდა იყოს სახელმწიფო მოხელეთა გადაცდომების თუ დანაშაულების მხილე­ბისა და მათ წინააღმდეგ ზომების მიღებისკენ, მაგრამ მათი მწვავე რეაგირებება ერთი მიმართულებით გამოკვეთილ ზოგჯერ უმნიშვნელო დარღვევაზე და მათი დუმილები მეორე მხრიდან გამოვლენილ სერიოზულ დანაშაულებზე პირდაპირ გვაფიქრებინებს, რომ მათი მიკერძოებულობის დონე მნიშვნელოვნად გადასცდა დასაშვებობის ზღვარს და ისინიც იქცნენ ოპოზიციის უბრალო ინსტრუმენტებად პოლიტიკურ ბრძოლაში.
 
დღევანდელი ხელისუფლების სუსტ ადგილად მიგვაჩნია ის ფაქტი, რომ ის სათანადოდ ვერ ალაგებს ურთიერთობებს დასავლეთთან, სტრატეგიული პარტნიორების წინაშე წარადგენს ნაკლებად დამაჯერებელ ანგარიშებს, სერიოზული პრობლემები აქვს საკად­რო პოლიტიკაში და არასათანადოდ ან არადროუ­ლად იძიებს საზოგადოებისათვის მნიშვნელოვან დანაშაულებრივ თუ სხვა სახის ფაქ­ტებს, რაც იწ­ვევს მის მიმართ საზოგადოების ნდობის შემცირებას.
 
ბუნებრივია, ხელისუფლების ამ ნაკლოვანებებს მეტ-ნაკლები წარმა­ტებით იყენებენ ოპო­ზი­ციონერი პოლიტიკოსები, უფლე­ბადამცველები და ჟურნალის­ტები, რომლებიც მუდმივად ცდილობენ ხელისუფ­ლების წარმომადგენელთა მხრიდან გამოვლენი­ლი შეცდომების თუ დანაშაულების არა გამოსწორებას, არამედ მათ განზოგადებას, ისეთი მოდელირებული რეალობის დახატვას, რომ კონკრეტული ჩინოვნიკის მხრიდან ჩადე­ნილი თითოეული გადაცდომის თუ დანა­შაულის უკან თითქოს დგას ასეთი დანა­შაულების მთელი სისტემა, ანუ მმართველობის ყველა რგოლში ადგილი აქვს სისტემურ დანაშაულებს, ხოლო თუ ამას დავუმატებთ ოპოზიციის მხრიდან ტვინების გამორეცხვის გზით იმის მუდმივ პროპაგანდას, რომ დღევანდელი ხელისუ­ფ­ლება „ატა­რებს რუსულ ინტერესებს“, რომ ივანიშვილი არის „პუტინის მიერ საქართ­ველოს დასა­მონებლად გამო­გ­ზავნილი რუსი ოლიგარქი და დასავლეთის მტერი, რომე­ლიც მდიდრ­დება ქართველე­ბის გაღარიბების ხარჯზე“, რომ „მისი მმართველობის სისტემა ძირგა­მომ­პალია და დღეს თუ არა ხვალ აუცილებლად წაიქცევა“, გასაგები გახდება, რომ ხელისუფლების დემო­ნი­ზაცია და მისგან მტრის ხატის გამოძერწვა მიმდინარეობს გეგმა­ზომიერად. ბოლშევი­კური პროპაგან­დის ეს მეთოდები ხალხის გარკვეულ ნაწილზე რომ წარმატებით მუ­შაობს, ამაზე ისიც მიუთითებს, რომ ამ იდეების მქადაგებელ ნაციონალურ მოძრაობას დღე­საც საქართველოს ამომრჩეველთა დაახლოებით ¼ ემხრობა. ასეთ ამომრ­ჩევლებს სააკა­შვილმა ბოლო ხანებში კიდევ ერთი დამატებითი ბოლშევიკური იდეო­ლო­გიური საკვები შესთავაზა და დაპირდა, რომ ხელისუფლებაში დაბრუნების შემდეგ ივა­ნი­შვილს ჩამოართმევდა მთელ ქონებას და ხალხს გადაუნაწილებდა („მემამუ­ლეების მი­წები - გლეხებს, კაპიტალისტების ფაბრიკა-ქარხნები - მუშებს!“).
 
ნებისმიერ, მათ შორის დღევანდელ ხელისუფლებასაც სჭირდება განახლებაც და ცვლი­ლებაც, ისიც ფაქტია, რომ წესიერი ადამიანები არსებობენ ყველა პოლიტიკურ პარ­ტიაში, მათ შორის ზოგი­ერ­თი გულუბრყვილო შეიძლება ნაციონალური მოძრაობის წევ­რი ან გულშემატკივარიც იყოს და სჯეროდეს, რომ ეს პარტია შეიცვალა და გაკეთილ­შობილდა, რომ ამ პარტიის აგრესიას და მათი არადემოკრატიული მმართველობის ფორ­მებსა და მეთოდებს ამჯერად კოალი­ციური ერთობის სხვა პარტიები დააბალანსებენ. ჩვენი მიზანი მხოლოდ ის არის, რომ ხალხის მოტყუების ხარჯზე ხალხისავე ნებით არ მოხდეს ანტიდემოკრატული ხელისუფ­ლების დაბრუნება. საზოგადოებას მუდამ ახსოვდეს მმარ­თ­ვე­ლობის ის ფაშისტურ-ბოლშევიკური ფორმები და მეთოდები, რომელიც საკუთარ თავზე გადაი­ტანა. იმედია, ქართული საზოგადოება საკმაოდ გამოცდილია საიმი­სოდ, რომ ლამა­ზი სიტყვებისა და ხშირად უკიდეგანო ტყუილების უკან გაარჩიოს შავი და თეთრი.
 
რასაკვირველია, ყველას თავისი აზრი და არჩევანის თავისუფლება აქვს, ჩვენი მყარი აზრი კი ის არის, რომ ნაციო­ნალური მოძრაობის ბელადებს ქვეყნის დემოკრატიულად მართვის რაიმე რესურ­სი არ გააჩნიათ და ხმამაღალი განცხადებების მიუხედავად არც იმისთვის არიან მზად, რომ ხელისუფლებაში დაბრუნების შემთხვევაში რეალური ძალაუფლება სხვას გაუყონ. ეს კარგად დაგვანახვა არცთუ შორეულმა წარსულმა, როდესაც ისინი 2003 წელს კოალიციურად მოვიდნენ ხელისუფლებაში და შემდგომ რაც დამართეს ჯერ თავისივე პოლიტიკურ პარტნიორებს, ხოლო შემდეგ მთელ ქვეყანას. ამიტომ ჩვენი ძალებით მაქსიმუმს გავაკეთებთ იმისათვის, რომ საქართველოში არ დაბრუნდეს ადამიანის უფლებების ისეთი კატასტროფული მდგო­მარეობა, როგორიც იყო მათი მმართველობის დროს. 
Since gaining the independence each government of Georgia has declared its domestic and foreign policy as oriented on the integration into the Euro-Atlantic space and introduction of the European values in the country.  The society of Georgia in early 1990s only was learning the European lifestyle, although with some wrong, naïve and elated expectations. Zurab Zhvania’s widely known phrase (“I am Georgian, therefore I am European”) on the one hand underlined Georgia’s belonging to the European civilization and on the other expressed the willingness to return in its natural environment.  However, the difficult geostrategic situation, aggressive neighbourhood, internal conflicts, lost territories, soviet mentality of the society and other factors considerably impeded this aspiration to be fulfilled.
 
The Government of Georgia took advantage from Russia’s weakened position and through the use of close contacts and successful foreign policies managed to gain international importance for the country, converted it into transit space for oil and gas pipelines and removed the Russian military bases from the territory of Georgia. At the same time, in the second part of 1990s human rights organizations were created in Georgia with increasing influence on the public life.  Largely they stayed aside from the political confrontation, maintained neutral positions and genuinely tried to establish western values in the society. Shevardnadze respected newly established and developing human rights organizations as he knew that they were supported and encouraged by the strong states and western international organizations with the high authority. Meanwhile, against the weakened Russia, the Government of Georgia realized that the source for gaining and maintaining the power gradually had been shifted from Russia to the West.  Therefore the aim of the authority was focused on getting the real support from the West.  And one of the ways to win their favour lay through the respect of civil society organizations, which were highly appreciated in the Western world.
It is hard to say that Shevardnadze, having Communist background and mentality, all of a sudden became an ardent fan of democratic ideas and values, but being well accustomed in making a political career through paying ideological tribute to Moscow, he did the same vis-à-vis the western world.  Shevardnadze, with his faith and actions well reflected in 1970s-80s, was a genuine communist, but for him the latter was rather the tool for gaining and retaining the power, rather the choice based on the value. When this tool had become blunt and inapplicable, the exemplary communist Shevardnadze became the exemplary anti-communist and democrat Shevardnadze demonstrating his adherence to the democratic ideas to his new bosses – the leaders of strong western countries that became the allies of Georgia.  Sometimes Shevardnadze’s desire to demonstrate his commitment to the Western values was so big that some people even though that democracy was a light burden.
 
At the very least the process of establishing the democratic values in Georgia was advanced at the cross of the 20th and the 21st centuries.  The process was undermined by Soviet mentality, which assumed that for a wealthy life, just like in the Soviet time, when formal recognition of a great communist ideas and the alleged communist lifestyle would be enough to obtain property and a favourable position.   Propaganda of communist ideology was replaced with the propaganda of western values, and many thought that verbal recognition of a new ideology would be enough for arranging a comfortable life.  That’s why in parallel to the recognition of western values and its alleged establishment in the country, the society was penetrated with the corruption and nepotism, which weakened the state institutions.  Just exactly the weak institutions played an important role in collapsing the power after the coup d’état in November 2003 that was organized by the high-level authorities – the former chairman of the ruling party and then the Head of City Council, and former and then acting chairs of the Parliament and other officials.  That coup d’état they called the Rose Revolution and attached the greatest efforts to gain its legitimation from the western powers.  They did their best to show to the West that they were more dedicated and committed to the democratic and western values than Shevardnadze.  At the initial stage they even succeeded and achieved some considerable victories.  Moreover, their performance was so convincing that in 2005 the USA President George Bush visited Georgia and in his public speech referred the country as “a Beacon of Democracy”.  In reality, already from 2004, the new Government started to implement completely different policy that could be described as Bolshevik-style governance with a democratic façade.  National Movement that came to power through the coup d’état managed to demonstrate itself as democrats and guarantors of the western values using for this purpose highly paid and influential western lobbyists.  And it is easy to understand if reminded that the leading actors in the power where the former human rights champions who had gained the western support from the early 1990s.  They, as defenders of human rights had a high reputation in the West, but they abused their trust and largely they encouraged the anti-democratic developments in the country.  Already in the beginning of 2004 Georgia experienced horrible anti-democratic process depreciating exactly the Western values.
 
One-party Government of the National Movement and their lobbyists bred society with false stereotypes for many years.  However the time showed that even the most beautiful narrative would fail to disguise the genuine actions of the power.  Georgian society, i.e. the people, who experienced the governance from 2004 to 2012, call this period as a time of bringing down human rights, democracy and fundamental principles of the European values.  Some of the results of that time are listed below:
 
In 2004-2012 Georgia had one-party, soviet-style (Supreme Council) decorative Parliament, ready to adopt any resolution dictated by the President.  Therefore the baseline principles of democratic Government – the distribution of power between three branches (legislative, executive and judicial) and mutual checks and balances – were blatantly neglected.
 
In 2004-2012, in contrary to the European values Saakashvili completely neglected the democratic principles through tailoring the Constitution for his own fitness, monopolizing TV space, using entire informational area for his PR purposes, announcing any opponents as the enemies and labeling them as the agents/spies of unfriendly country.
 
In 2004-2012, in contrary to the European values, the following was found as a Protection of Human Rights, Democratic Principles and European Values and used as methods of governance and as a tool for retaining the power:


1. Total control, violence and intimidation against population; persecution on the grounds of political affiliation; dismissal of individuals (or their family members) for political position; disrespect of the law; and announcing intelligencia as sludge just like Lenin’s slogan (“Inteligencia shit”).
 
2. Dispersal of demonstrations using the brutal and discouraging methods, and time by time having the police in the streets chanting the name of the President (that could happen only under the communist and fascist regimes); organization of youth camps “Patriots” like pioneers’ or Hitlerugent camps based on the ideology; establishment of semi-legal “zonder-brigades” in a form of Komsomol-type students’ self-governance bodies, and experience in such brigades was a precondition for a party carrier development;
 
3. Disposession of entrepreneurs and nationalization of private property without adequate compensation if the state of ruling party wanted to do so.  Open or covert racket of the bussness and monopolization of the most profitable businesses to the benefit of the state.  In the countries where the European values are respected the people are protected from such unfair measures not only by the democratic traditions and the strong civil society, but also by the independent court. In Georgia however there were none of them, although the Government was hoisting the EU falg;
 
4. The police, prosecution, judicial and penitentiary agencies were managed from one center (like the Bolshevik system, it also included the security services). Such arrangement enabled the authorities to be a winner in the cases against an ordinary citizen, although the latter could be absolutely innocent;
 
5. Georgian courts practically never issued non-guilty verdicts and were focused not on the establishment of truth, but on getting the confession (or self-incrimination) from the defendant, or provide evidence against others (or blame the others in commission of a crime) either blame them, and through plea bargain set the defendant free or provide some other favourable conditions;
 
6. These and other unfair actions were conducted in the name of the law, in parallel of Bolshevik-style brainwashing of the population about alleged success on the way of developments, including the rhetoric about increasing budget, construction of roads, hospitals, schools, empowering the police and the army,  and combating corruption. Against this background, however, they drew a veil over the unlawfulness, unfairness, elite corruption and many other gaps and shortcomings, thus entailing systemic and inevitable gross violation of human rights – and all of those unfair acts and wrongdoings were exercised in the name of lawfulness and justice;
 
7. Governance through the gangster methods aimed at threatening and oppressing the victims to make them obedient was applied to rob them easily, make them like slaves and through such methods squash the attempts of free expression and declare the victory in the elections, followed with creation of pseudo-opposition, pseudo NGOs and pseudo-inteligencia resulted in pseudo-democracy, pseudo-trade unions, etc.;
 
8. Authority of public servants was boosted in parallel of maximum restriction of the rights of citizens; and everything again under the pseudo-patriotic slogan of protection of the state interests.  The major focus is made on demonstration of super powerful Army and the Police – as the symbols of the strength of the state.  The reason was to prevent any protest from its very root. Simultaneously to the demonstration of invincibility of the Army and law-enforcement institutions, the own population was the target of that power, while the propagating machinery attributed such actions to the fight against crime and for public order.  Government ideologists justified all inhuman and unfair actions referring to the people’s and state interests.  Brutal dispersal of protesting rallies and other atrocities made a real picture of their “democratic” governance; 
 
9. Behind of the façade democracy there were strictly centralized and anti-democratic forms of governance hiding all important information from the society and fully ignoring the civil society, which meant inevitable violation of human rights;
 
10. State model based on the policing allowed illegal interception, negligence of the rights of employed citizens – they were fired without any good reason, and such right also was provided to the employers by the law.  At the same time it was absolutely impossible to use the right to strike since the police and employers used every possible mental and physical means of terror to discourage the workers from going on the strike.
 
One of the key documents of the European values – European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms guarantees the right of citizens to life, also the rights to be free from slavery and servitude, illegal arrest, unfair trial, every type of discrimination and other wrongdoings. The Government only verbally declared about all of the aforementioned rights, but in practice nothing was done for protection of these principles in reality.  In a real life the authorities applied “Soviet Propaganda” to make blind the people, including the barefaced lie, demagogy, inception of alleged “century’s constructions”, theories about care for people’s needs, while in practice the people saw the President and his team far away from the democracy and European values.
Therefore, in 2004-2012 the European Democratic Values and the EU flag (which is the symbol of freedom, democracy and human rights protection across the world) hoisted next to the state flag of Georgia became the tools for cheating.
Saakashvili’s anti-democratic domestic policy and badly estimated foreign policy resulted in the gravest event – Russian-Georgian war in August 2008, with its tragic outcomes: alienation of 20% of country’s territory; thousands of killed and wounded; and hundred thousands of IDPs.  However, some of his supporters attribute this failure to his purposeful policy, rather his misestimation, let alone the shameful behavior of the Supreme Commander-in-Chief during the war.
From 2012 the human rights situation has been changed to the certain extent, but many of the problems still remain, and the considerable number of problems just assumed the new essence and meaning.  Radical changes are demonstrated within the penitentiary establishments, where the systemic torture and inhuman and degrading treatment have been eliminated.  Some positive changes are witnessed also in judiciary, where the non-guilty verdicts from 0.001% in 2012 increased by 5-10%.  Although the judges’ corps largely remains the same, the policy has been changed and today they are not obedient performers of the assignments coming from the prosecutors’ office, and also formally they do not represent the institution subordinated to the office of the Prosecutor General.  However it hardly can be said that today Georgian judiciary is fully free from the political control of the Government that is quite visible for the observers.   It is true that in 2012 replacement of all judges appointed by the previous power was difficult and, at the same time, unlawful; however the most of them could be replaced after expiry of their 10- year term in office.  This term for many of them expired in 2014-2016. Quite surprisingly the Government decided to assign them for more 10-year term, or even provide life-long appointment.  This decision had rather negative impact on the confidence to the judiciary.  We find it as a mistake of the Government.
Improvement is also visible in the police with regard of their attitude to the society.  The practice of killing the youngsters in the street has been eliminated, as well as of dispersing the demonstrations through the brutal means.  The police however still apply the ugly method of putting the firearm or drugs to the alleged offenders in order to ‘consolidate’ certain cases.  In other words, although the systemic violation of human rights established by the previous Government is eliminated today, but we still are witnessing certain facts of that practice.  Of course the victims of such conduct hardly find any justification to such situation.  Different reasons prevent from a full elimination of the aforementioned practice.
One of the reasons is the situation established in the field of human rights.  From 2003 90% of human rights champions went to the politics and during their presence in the Government they introduced above described standards of the human rights and the western values.  Today they are divided into different camps, based on their own political taste.  Human rights champions who in 2003 put on the shoes of politicians or revolutionaries - after leaving the power, i.e. from 2012 till now – found their place in the opposition, while some of them still adapted the gown of human rights defenders.  But in fact they are supporters of the current opposition, sort of political officers; however, formally they represent human rights defenders.  Unfortunately, for this reason, there is no space for neutral human rights champions in Georgia.  Due to this situation we are facing a single-side approach to the facts of human rights violation -  TV channels constantly put the stress only on violation of rights of politically committed persons and ignore the ordinary violations.  It can be said that today the government is a hostage of politicized human rights defenders. Therefore it often takes decision not on the basis of lawfulness, but on the basis of reasonability.  It was well demonstrated when completely inadequate decisions were made vis-à-vis political figures.  We understand that it is difficult to stand against international pressure, but any retreat or favour to the political objectives at the expense of justice always brings down the level of public support to the Government.
Over the recent period the statements, comments and reports by the international community representatives become more and more engaging and politicized. Seams that they also support the political power, which pursued the anti-democratic policy described above.   It is worth to mention that today that anti-democratic power tries to affiliate itself to the pro-western parties, but in fact they only dream about revenge and violence. Taking into account all of the aforementioned, the authority of the Western powers that support anti-democratic forces is dwindling in the society.  Such attitude is fueled by the statements coming from former or acting politicians and/or officials to foster the positions of the National Movement.  These are very incorrect and biased statements found by our population as the position of certain western countries, especially when they are not followed with the explanation that such statements should not be equalized with the official position of the state.  Therefore, it creates a good soil for breeding soviet nostalgy and together with the Hybrid War methods fuels the pro-Russian mood in the society.
Since the Political forces that took the power in 2003 used “falsification of elections” as a pretext for so called revolution, after losing the power they still try to use the same pretext for organizing new revolution and taking over the power.  The anti-democratic forces have made such attempts practically during each election since 2012.  And now, before the local elections, they are designing exactly the same scheme.  Since 2012 they have constantly referred to the falsification of elections and necessity to organize the revolution on the ground of boycotting the election results.  However, they have never submitted any plausible evidence to prove election falsification.
Today the opposition still tries to gain the influence over the electoral commissions and get the support from the west.  They vigorously create the background that the elections will be falsified.  They state that non-recognition of election results and mass-demonstrations for ousting the authority will be legitimate.  They work hard to gain the consent and support from the west.
Very specific situation prevails in the political spectrum.  More 60 parties registered in the Central Electoral Commission (CEC) represent the opposition to the Georgian Dream.  Most of those opposition parties, except of the National Movement, have a few members.  Here exception can be Lelo, led by bankers who are associated with the loan sharks.  Bankers leading Lelo have been forced to go into the politics in order to avoid criminal prosecution.  Together with the National Movement they possess serious funds through which they attract small parties, control the oppositional TV channels, informational agencies and the majority of active journalists.  The TV channels owned by them, in addition to the everyday propaganda also disseminate the records obtained through illegal ways, even from 2013. Such performance is the systematic violation of human rights, but there is no response from the side of the Government.  The other political parties in fact exist only on a paper.  They have neither programs, nor the local organizations, therefore they are forced to use the National Movement as a locomotive and create an illusion of multi-party environment.
Large financial flow in the politics causes the political instabilities, movement of people from one party to another.  In February 2021 the Prime Minister Gakharia resigned that was followed with the interesting development.  He resigned due to his disagreement with the form of arrest of the oppositional leader.  Then he went to the opposition and today he is the candidate to the Mayor of the Capital.  It is rather hard to explain such development with the political blindness or predictability, and thus the large part of the society has the suspicion that some political money is behind of this political step. According to the information available today the party Georgia, which has been created after his resignation, is referred as the third political force after the Georgian Dream and the National Movement.  It is interesting how these expectations will be met after the local elections of October 2.
Additional observation shall be made with regard of pre-election situation: opposition, in fact, does not perform the pre-election campaign to convince the electorate in the necessity of stronger democratic self-governance.  All the resources of the opposition are directed to the following: if the ruling party will get 43 or more percent the advance statements shall be made with regard of falsified elections, followed with the seizure of power.  They need to create an ideological basis to convince the public in the following: there are people behind to such “seizure”, thus it is a legal and legitimate action.  All resources have been mobilized to achieve this goal – financial, ideological, and physical, etc.  Representatives of ideological corps from the National Movement and its satellite parties are at the front line of this struggle.  Formally they are employed at different oppositional TV channels, but in reality they make up a brigade of the terroristic and violent battle field.  Aforementioned so called journalists – the violent party-activists – try to legitimate the statements of their party leaders, who are using a hate language for their violent calls.  These ‘zonder-journalists’ are entitled to ‘legitimize’ all violent calls and actions, including the intimidation of the police (‘we will break your head’), pouring the red paintings to then, also some physical violence exercised against them.  At the same time they also raid into the houses of public officials and even resort bulling against minors of their families.   The opposition has tried to demonstrate as innocent Megis Kardava and refer him as a political prisoner – he is that very Megis Kardava who is identified by thousands of people as a person who tortured the prisoners and was widely known as the organizer of the inhuman and degrading treatment of prisoners and even as the personal performer of such violent acts.  This very person was a symbol of inhuman regime established in Georgian penitentiary system.  Having seen that all of these steps bring no results and that they failed to gain the mass support from the population, their leader, Saakashvili, resorted to the last measure and announced the specific date of his arrival in Georgia with the aim to start mass disorder.  Since the elections of October 2 represent the last chance to create the revolutionary situation, it is quite possible that Saakashvili would make such desperate attempt.
On the one hand the politicized and agitated NGOs and the political force National Movement rejected by the Georgian Society on the other, try to convince the West that the Government has no support in the electorate.  As it has been mentioned, from 2012 opposition constantly has tried to have its revenge in a form of revolution, which is the attempt to overthrow the power by the force. In order to achieve this goal they also are fighting against the church, which has a great support and respect from the Georgian society, and the Head of the Georgian Church has a twice more authority at any survey than all other political leaders in total.  On the way to the implementation of their plans with regard of overthrowing the state authorities, the National Movement and its satellite parties do not scruple to use any means, including the violent provocations.  The attack organized against the Parliament on 20 June 2019 is one example of such wide-scale provocation, when they attacked the police several times.  As a result of Government’s response a few demonstrators were heavily injured.  Even after that the opposition organized several violent provocations of a smaller scale, achieving certain success. The opposition tries to create a modeling reality to mature the revolutionary situation, but due to the lack of support fails to achieve the critical situation necessary for organizing the revolution, but poses the threat to the economic development of the country.  Pandemic situation across the world and the death of thousands of people in Georgia became the weapon for fighting against the Government.  There is an attempt to declare of those who died from the Covid-19 as the victims of intentional actions or inactions by the government.
In this confrontation the opposition refers to the nepotism and corruption, in which they blame the Government.  We do not believe that the Government does not suffer from these decease, but when we remember the situation in 2004-2012, when corruption was put at an official level, at the level of state management – the elite corruption, of course the current corruption and nepotism we find as a minor gap in comparison of those in 2004-2012. At that time they used to create official funds where the targeted businessmen or other citizens were forced to deposit money, or they just simply presented to the state their properties of their own “free will”.
For the outside observers the country was free from the corruption, but in fact everything was shifted to the high echelons, which exercised control over the huge amount of cash flow extorted ‘officially’ and ‘voluntarily’ from the citizens, and then distributed the funds to the most prominent and committed members of their team in form of gifts or bonus.  Therefore, the situation was as follows: at the lower level, neither police nor other public servants were in need to take a bribe from the citizens, since the state institutions forcibly obtained money through the ‘legitimate’ means and then distributed it among the officials and party activists.  That was the system created by the system, which does not exist any longer.  However, we reiterate: clearly the corruption and nepotism is witnessed in today’s Government, and it is necessary to apply more decisive measure against them.
There are no neutral actors in the field of human rights protection and such situation is causing serious crisis.  Two facts exacerbate this crisis: representative of two important state institutions – public defender and the state inspector – also have become the political sides and represent the bodies protecting the interests of the opposition.  We clearly understand that both of these institutions, by their very essence, should be committed to identify and take measures against the omissions by the public officials.  However, very severe reaction against some minor omission and the blind eyes against serious crime clearly show that the bias of these institutions has gone beyond the border of admissibility and they also became the ordinary tools of opposition in their political fight.
We believe that the weak point of the Government is its failure to arrange the relations with the West, to submit convincing reports to its strategic partners, to solve the problems in human resources policy and to conduct effective and timely investigation of the crimes under the high interests of the public.  All of these facts entail the reduction of the public trust to the Government. 
Quite naturally, these gaps of the Government are used by the opposition, human rights defenders and journalists with more or less success.  Their aim is not to rectify the mistakes made by the Government and constantly generalize them and depict the model reality to convince the observers that behind of each and every omission or offense there is a coherent system of the crime, i.e. allegedly the systemic offences penetrate through entire chain of the government; and if we add here the brain-washing from the side of opposition, and the permanent propaganda that the Government pursues “the interests of Russia”, that Ivanishvili is a Russian oligarch “sent by Putin to make Georgia obedient and he is the enemy of the West, and he is gaining his wealth while putting the Georgian people in the poverty”, that his governance is “eroded and sooner or later it will definitely collapse” – it becomes clear that the opposition tries to create the image of enemy and demonize the authorities, and their attempt is quite successful that is demonstrated  in the results of surveys: even today about one fourth of voters support the National Movement.  Saakashvili has recently offered to these voters one additional Bolshevik-style lure and promised to confiscate Ivanishvili’s all property after his return to the power and distribute them among the people (“the land of landlords to the farmers, the factories of capitalists to the workers!”).
Any government, including the current one, needs some renewal and changes.  It is the fact that there are decent people in every political party. Some of them may be innocent or fan of National Movement, who believes that the party has been changed to the better.  They also may think that aggression of that party and their anti-democratic forms and methods of governance will be balanced by other parties of the coalition.
We have only one goal – to avoid return of anti-democratic forces at the expense of deception of the people.  The society shall always remember the fascist and Bolshevik-style forms of Governance.  We do hope that the Georgian society has enough experience to make difference between black and white behind of the boundless lie.
It goes without saying that everybody has the right to the own opinion and to the freedom of choice.  We firmly believe that the bosses of the National Movement have no resources for democratic governance and despite of the loud statements they are not ready to share the authority with others in the case of return in the power.  It was  well demonstrated by the recent past, when in 2003 the National Movement came to power in the coalition and then we all witnessed what they did with their own political partners and, later on, with the entire country.  Therefore, we will do our best to prevent Georgia from going back to the catastrophic situation established in the country at the time of ruling of that power.
გაზიარება

Share

Comments
Details

    RSS Feed

Picture
ჩვენ შესახებ
​სიახლეები
​ანგარიში
​კონსულტანტი
კონტაქტი
Picture
  • მთავარი
  • სიახლეები და პოზიცია
  • ადამიანის უფლებები
  • პრეს-ცენტრი
  • საინტერესო
  • ანგარიში
  • კონსულტანტი
  • კონტაქტი