ადამიანის უფლებები საქართველოში 1991-2021 - შემაჯამებელი ანგარიში - ყოფილი პოლიტპატიმრები ადამიანის უფლებებ

19/10/2021

ადამიანის უფლებები საქართველოში 1991-2021 - შემაჯამებელი ანგარიში

Read Now

საქართველოს დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ ყველა ხელისუფლება ამტკიცებს, რომ მათი საშინაო თუ საგარეო პოლიტიკა ორიენტირებულია ევროატლანტიკურ სივრცეში ქვეყნის შეყვანისკენ და სახელმწიფოში ევროპული ღირებულებების დამკვიდრებისკენ. 90-იან წლებში საზოგადოება მხოლოდ სწავლობდა ევროპული სტანდარტებით ცხოვრების წესს და ნელ-ნელა ითვისებდა მათ, თუმცა, რა თქმა უნდა, ამას თან სდევდა ბევრი არასწორი, გულუბრყვილო და გადაჭარბებული მოლოდინები და წარმოდგენები ევროპული ღირებულებების დამკვიდრებასთან დაკავშირებით. ზურაბ ჟვანიას ცნობილი გამოთქმის („მე ვარ ქართველი და მაშასადამე ვარ ევროპელი“) შინაარსი ერთის მხრივ, იყო საქართველოს ევროპული ცივილიზაციის ნაწილობის ხაზგასმა და კვლავაც ბუნებრივ წიაღში დაბრუნების სურვილი, ხოლო მეორე მხრივ, ამ სურვილის რეალიზაციას ხელს უშლიდა რთული გეოსტრატეგიული სიტუაცია, აგრესიული გარემოცვა, შინაომები, დაკარგული ტერიტორიები, საზოგადოების საბჭოთა მენტალიტეტი და ა. შ.

90-იანი წლების რუსეთის დასუსტებული მდგომარეობით ისარგებლა საქართველოს ხელისუფლებამ და მოახერხა დასავლეთთან მჭიდრო კონტაქტების და მოხერხებული საგარეო პოლიტიკის საშუალებით ქვეყნისათვის საერთაშორისო ფუნქციის შეძენა, ნავთობსადენისა და გაზსადენის ტრანზიტულ ქვეყნად გადაქცევა და რუსეთის სამხედრო ბაზების საქართველოდან გაყვანა. პარალელურად 90-იანი წლების მეორე ნახევრიდან შეიქმნა არასამთავრობო უფლებადაცვითი ორგანიზაციები, რომელთა გავლენა სულ უფრო იზრდებოდა საზოგადოებრივ ცხოვრებაზე, ვინაიდან ისინი ძირითადად არ ერეოდნენ პოლიტიკურ ბრძოლებში, ინარჩუნებდნენ ნეიტრალურ პოზიციებს და რეალურად ცდილობდნენ საზოგადოებაში დასავლური ღირებულებების დამკვიდრებას. შევარდნაძის ხელისუფლება ანგარიშს უწევდა ახლადშექმნილ და გაძლიერების გზაზე მყოფ არასამთავრობო უფლებადაცვით ორგანიზაციებს, რადგან ხედავდა, რომ მათ დასავლეთის ძლიერი სახელმწიფოების და დასავლური ავტორიტეტული საერთაშორისო ორგანიზაციების მხრიდან რეალური მხარდაჭერა და ხელშეწყობა ჰქონდათ. ამასობაში დასუსტებული რუსეთის ფონზე საქართველოს ხელისუფლებამ კარგად დაინახა, რომ ხელისუფლების მოპოვებისა და შენარჩუნების წყარომ რუსეთიდან თანადათან დასავლეთისკენ გადაინაცვლა და ამიტომ მათი მიზანიც სწორედ დასავლეთის რეალური მხარდაჭერის მოპოვება გახდა. დასავლეთისთვის თავის მოწონების ერთ-ერთი საშუალება კი მათგან ლობირებული სამოქალაქო საზოგადოებისთვის ანგარიშის გაწევა იყო.

ვერ ვიტყვით, რომ კომუნისტური ბიოგრაფიის და მენტალიტეტის მქონე შევარდნაძე უცბად გადაიქცა დემოკრატიული იდეებისა და ღირებულებების მოტრფიალედ, მაგრამ როგორც კომუნისტურ წარსულში იყო ის შეჩვეული მოსკოვისადმი იდეოლოგიური ხარკის გადახდის გზით პოლიტიკური კარიერის გაკეთებას და ხელისუფლებაში წინსვლას, ისევე იქცეოდა ამჯერად დასავლეთთან მიმართებაში. გავიხსენოთ, რომ ედუარდ შევარდნაძე 70-80-იან წლებში იყო ჭეშმარიტი კომუნისტის ნიმუში, საკუთარი მაგალითით კომუნისტური რწმენისა და მოქმედებების ჩვენებით. თუმცა, რა თქმა უნდა, მისთვის კომუნისტური იდეები არა ღირებულებით არჩევანს წარმოადგენდა, არამედ ის მხოლოდ ხელისუფლების მოპოვებისა და შენარჩუნების ინსტრუმენტი იყო და როდესაც ეს ინსტრუმენტი დაჩლუნგდა და გამოუსადეგარი გახდა, სანიმუშო კომუნისტი შევარდნაძე სანიმუშო ანტიკომუნისტად და დემოკრატად გადაიქცა და ახლა უკვე დემოკრატიული იდეების ერთგულების ჩვენებით ახალი უფროსების - სტრატეგიულ მოკავშირეებად ქცეული დასავლეთის დიდი ქვეყნების ლიდერებს აწონებდა თავს. შევარდნაძის მხრიდან ზოგჯერ დასავლური ღირებულებების დამკვიდრებისათვის ერთგულების ჩვენების სურვილი იმდენად დიდი იყო, რომ ხანდახან ზოგიერთები იმასაც კი ფიქრობდნენ, რომ „დემოკრატია ლობიოობაა“.

ასეა თუ ისე, დემოკრატიული ღირებულებების დამკვიდრების პროცესი საქართველოში მე-20 და 21-ე საუკუნეების მიჯნაზე თანდათან წინ მიდიოდა. ამ ყველაფერს ასუსტებდა და ძირს უთხრიდა საზოგადოების საბჭოთა მენტალიტეტი და ამ მენტალიტეტის შედეგად დამკვიდრებული მოსაზრებები, რომ ისევე როგორც საბჭოთა პერიოდში კარგი ცხოვრებისთვის საჭირო იყო ფორმალურად გეღიარებინა კომუნისტური მოძღვრების სიდიადე და ვითომ კომუნისტური ცხოვრების წესების მიმდევრობით მოგეპოვებინა ქონება და კარგი მდგომარეობა, ასევე რადგანაც კომუნისტური იდეოლოგიის ქადაგება ჩაანაცვლა დასავლური ღირებულებების ქადაგებამ, ბევრის აზრით, საკმარისი იყო ამ ახალი იდეოლოგიის სიტყვიერი აღიარება და ამის გამოყენება კარგი ცხოვრების მოსაწყობად. ამიტომაც დასავლური ღირებულებების აღიარებისა და პრაქტიკაში გარეგნულად დამკვიდრების პარალელურად საზოგადოებაში მყარად იყო გამჯდარი კორუფცია, ნეპოტიზმი, რაც ასუსტებდა სახელმწიფო ინსტიტუტებს. საბოლოოდ სწორედ ამ ინსტიტუტების დასუსტებამ და ჩამოშლამ განაპირობა 2003 წლის ნოემბერში სახელმწიფო გადატრიალება და ხელისუფლების ცვლილება, რომელიც მოახდინეს თვითონ ხელისუფლების მაღალჩინოსნებმა - მმართველი პარტიის ყოფილმა და იმჟამად დედაქალაქის საკრებულოს მოქმედმა თავმჯდომარემ, პარლამენტის ყოფილმა და იმჟამად მოქმედმა თავმჯდომარეებმა და სხვა მაღალჩინოსნებმა. მათ ამ გადატრიალებას „ვარდების რევოლუცია“ დაარქვეს და დასავლეთის მხრიდან მისი ლეგიტიმაციისათვის ყველაფერი გააკეთეს იმის საჩვენებლად, რომ ისინი შევარდნაძეზე გაცილებით მეტი დემოკრატები იყვნენ და ძველ ხელისუფლებაზე უფრო მეტი ერთგულები იქნებოდნენ დასავლური ღირებულებების დამკვიდრებისთვის და დასავლური ინტერესების გატარებისათვის ბრძოლაში. პირველ ხანებში მათ ამის ჩვენებაში დიდ წარმატებებსაც მიაღწიეს და იმდენად წარმატებულად წარმოაჩინეს საკუთარი ქმედებები დასავლეთის თვალში, რომ 2005 წელს აშშ-ს პრეზიდენტი ჯორჯ ბუშიც კი ეწვია საქართველოს და საჯარო გამოსვლაში ჩვენი ქვეყნის ხელისუფლებას „დემოკრატიის შუქურა“ უწოდა.

სინამდვილეში უკვე 2004 წლიდან ახალი ხელისუფლების მიერ სრულიად სხვა პოლიტიკის გატარება დაიწყო საქართველოში, რომელსაც პირობითად შეიძლება ვუწოდოთ დემოკრატიულობის ფასადით შეფუთული ბოლშევიკური შინაარსის მმართველობა. 2003 წელს ხელისუფლებაში გადატრიალების გზით მოსული „ნაციონალური მოძრაობა“ მაღალანაზღაურებადი გავლენიანი დასავლელი ლობისტების საშუალებით კარგა ხნის მანძილზე ახერხებდა დასავლეთის თვალში დემოკრატებად და დასავლური ღირებულებების დამცველებად თავის წარმოჩენას, რადგან ამ ხელისუფლებაში წამყვან ფიგურებს წარნმოადგენდნენ პოლიტიკაში გადასული ის უფლებადამცველები, რომლებსაც 90-იანი წლებიდან ჰქონდათ დასავლეთის ხელშეწყობა უფლებადაცვით საქმიანობაში და როგორც უფლებადამცველებს, დასავლეთის თვალში გააჩნდათ მაღალი რეპუტაცია. თუმცა, მათ დასავლეთის ეს ნდობა ბოროტად გამოიყენეს და დიდწილად სწორედ მათ შეუწყეს ხელი იმას, რომ რეალურად 2004 წლის დასაწყისიდანვე საქართველოში დაიწყო ძალიან მძიმე ანტიდემოკრატიული პროცესები, რაც ხდებოდა სწორედ დასავლური ღირებულებების დევალვაციის ხარჯზე.

ნაციონალური მოძრაობის ერთპარტიული ხელისუფლება და მათი ლობისტები საზოგადოებას წლების მანძილზე უყალიბებდნენ ყალბ სტერეოტიპებს, თუმცა, თანდათან გამოჩნდა, რომ რაც უნდა ლამაზი ფრაზეოლოგიით შეეკაზმათ საკუთარი ქმედებები, ქართული საზოგადოება, ანუ ის ხალხი, ვის კისერზეც გადაიარა „დემოკრატიის შუქურად“ წოდებულმა მმართველობამ, 2004-2012 წლებში ამ ძალის მმართველობის პერიოდს შეიძლება უწოდებს ადამიანის უფლებების, დემოკრატიისა და ევროპული ღირებულებების ფუნდამენტური პრინციპების მიწასთან გასწორების ხანას, რაც გამოიხატა შემდეგში:

2004-2012 წლების საქართველოში ევროპული ღირებულებების საწინააღმდეგოდ ერთპარტიული, საბჭოური უზენაესი საბჭოს ტიპის ბუტაფორიული პარლამენტი ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ ვადაში იღებდა პრეზიდენტისგან ნაკარნახებ ნებისმიერ კანონს. ღის გამოც სრულიად უგულებელყოფილი იყო დემოკრატიის საფუძველთა საფუძვლის – ხელისუფლების 3 შტოდ (საკანონმდებლო, აღმასრულებელ და სასამართლო ხელისუფლებად) დანაწილების პრინციპი, მათი დამოუკიდებლობლობა, ურთიერთდაბალანსება და ურთიერთკონტროლი.

2004-2012 წლების საქართველოში ევროპული ღირებულებების საწინააღმდეგოდ სააკაშვილის ხელისუფლება სრულად უგულებელყოფდა დემოკრატიის პრინციპებს კონსტიტუციისა და კანონების ჭრა-კერვით და საკუთარ ტანზე მორგებით, სატელევიზიო სივრცის მონოპოლიზაცით, მთელი საინფორმაციო სივრცის აგიტაცია-პროპაგანდის იარაღად გადაქცევით, ნებისმიერი ოპონენტისაგან მტრის ხატის შექმნით და მისთვის მტრული ქვეყნის აგენტურის იარლიყის მიკერებით.

2004-2012 წლების საქართველოში ევროპული ღირებულებების საწინააღმდეგოდ საქართველოში “ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა საზოგადოების მართვის მეთოდებად და ხელისუფლების შენარჩუნების ინსტრუმენტად მოქალაქეთა ტოტალური კონტროლის, ძალადობის, დაშინებისა და მოსყიდვის გამოყენება, პოლიტიკური ნიშნით დევნა, პოლიტიკური პოზიციის გამო მოქალაქის (ან მისი ოჯახის წევრის) სამსახურიდან გათავისუფლება, კანონისადმი მომხმარებლური დამოკიდებულება და ლენინურ ლოზუნგზე (“Интеллигенция - говно”) დაყრდნობით მოაზროვნე ინტელიგენციის “ჩარეცხილებად” გამოცხადება.

2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა მიტინგების სადისტური და საჩვენებელი მეთოდებით დაშლა, ხოლო პერიოდულად - ხალხის დასაშლელად გამოყვანილი პოლიციის ქვედანაყოფებისგან ქვეყნის პრეზიდენტის სახელის სკანდირება (რაც შეიძლება მომხდარიყო მხოლოდ კომუნისტურ და ფაშისტურ რეჟიმებში), იდეოლოგიზირებული პიონერთა თუ კომკავშირელთა მსგავსი ბანაკების თუ "ჰიტლერიუგენდის" ტიპის ორგანიზაციების ფუნქციონირება "პატრიოტების", ნახევრად ლეგალური «ზონდერ-ბრიგადების», თუ კომკავშირის ტიპის სტუდენტური თვითმმართველობების სახით, რომელთა გავლა კომკავშირული ტრადიციის მიხედვით, პარტიული კარიერის გზაზე ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი საფეხური იყო.

2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ხელისუფლების მხრიდან მოქალაქეთა განკულაკება და კერძო საკუთრების ნაციონალიზაცია ადეკვატური კომპენსაციის გარეშე, თუ ეს სჭირდებოდა სახელმწიფოს, ანუ მმართველ პარტიას, ბიზნესის ფარული თუ აშკარა რეკეტი და ყველაზე მომგებიანი ბიზნესების სახელისუფლო მონოპოლიზაცია. ევროპული ღირებულებების დამცველ ქვეყნებში ასეთი უსამართლობისაგან მოქალაქეს არა მხოლოდ დემოკრატიული ტრადიცია და ძლიერი სამოქალაქო საზოგადოება, არამედ დამოუკიდებელი სასამართლოც იცავს, საქართველოში კი, ევროკავშირის დროშის ფრიალის მიუხედავად, არც ერთი მათგანი არ არსებობდა.

2004-2012 წლების საქართველოში“ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა იმ ორგანოების ერთი ცენტრიდან მართვა, რომლებიც მოქალაქეს აპატიმრებენ, საქმეს იძიებენ, ასამართლებენ და სასჯელს აღასრულებენ. ნაციონალურ-ბოლშევიკური სქემის ნაწილს, ანუ ერთ გუნდს წარმოადგენდა შსს (რომელშიც, ბოლშევიკური რეჟიმის მსგავსად, გაერთიანებული იყო უშიშროების სამსახურიც), პროკურატურა, უსამართლო სასამართლო და სასჯელაღსრულების დაწესებულებები, რაც საშუალებას აძლევდა ხელისუფლებას ყოველთვის გამარჯვებული გამოსულიყო კონკრეტულ, თუნდაც ცამდე მართალ რიგით მოქალაქესთან დაპირისპირებაში.

2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ქვეყანაში ისეთი სასამართლოს არსებობა, რომელშიც პრაქტიკულად გამორიცხული იყო გამამართლებელი განაჩენების გამოტანა და რომელიც ორიენტირებული იყო არა ჭეშმარიტების დადგენაზე, არამედ მხოლოდ იმის ხელშეწყობაზე, რომ ბრალდებულს ეღიარებინა (ან საკუთარ თავზე დაებრალებინა) დანაშაული, ემხილებინა სხვა დამნაშავე (ან ვინმესთვის დაებრალებინა) და ამის საფუძველზე, სოლიდური ჯარიმის (ფაქტიურად ლეგალიზებული ქრთამის) გადახდით და საპროცესო შეთანხმების გაფორმების გზით მოეპოვებინა თავისუფლება ან რაიმე სხვა შეღავათები.

2004-2012 წლების საქართველოში ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ასეთი და სხვა უსამართლობების კანონის სახელით განხორციელება, ხოლო ამის პარალელურად ბოლშევიკურ სტილში, აღმატებულ ხარისხში საუბრით მოსახლეობისათვის ტვინების სისტემატური გამორეცხვა იმით, რომ ქვეყანა აღმშენებლობის გზით მიდიოდა, იზრდებოდა სახელმწიფო ბიუჯეტი, შენდებოდა გზები, სკოლები, საავადმყოფოები, ძლევამოსილი ხდებოდა არმია და პოლიცია, მარცხდებოდა კორუფცია, ქვეყანა წინ მიდიოდა გაერთიანების, ბედნიერების, ნათელი მომავლისა და აყვავების მიმართულებით და ა. შ. ამ ფონზე კი ხდებოდა ქვეყანაში დანერგილი იმ უკანონობის, უსამართლობის, ელიტარული კორუფციის და სხვა მრავალი მანკიერი მხარის დამალვა და მიფუჩეჩება, რაც იწვევდა ადამიანის უფლებათა სისტემატურ და გარდაუვალ უხეშ დარღვევებს. ხელისუფლების მხრიდან ყველა უსამართლობა და უკეთურობა ხორციელდებოდა კანონისა და სამართლიანობის სახელით.

2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ქვეყნის მართვა იმ ბანდიტის მეთოდებით, რომლის მიზანია მსხვერპლის მაქსიმალური დაშინება და დაბეჩავება, რათა ადვილად მოეხერხებინა მისი ძარცვა-დაყაჩაღება და დამონება, ამ მეთოდებით თავისუფალი აზრის გამოხატვის მცდელობის ჩახშობა და ამ გზით არჩევნებში საკუთარი გამარჯვების დაფიქსირება, ფსევდო-ოპოზიციის, ფსევდო-არასამთავრობოების, ფსევდო-ინტელიგენციის შექმნა, რასაც შედეგად მოჰყვებოდა ფსევდო-დემოკრატია, ფსევდო-არჩევნები, ფსევდო-პროფკავშირები, ფსევდო-ინტელიგენცია და ა. შ.

2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა სახელმწიფო მოხელეთა უფლებამოსილებების უზომოდ გაზრდა და ამის პარალელურად რიგითი მოქალაქეების უფლებების მაქსიმალურად შეზღუდვა და ამ ყველაფრის კეთება ქვეყნის ინტერესების დაცვის ფსევდო-პატრიოტული ლოზუნგების ფონზე. მთავარი აქცენტის გაკეთება სახელმწიფოს სიძლიერის სიმბოლოებად გამოცხადებული ინსტიტუციების – არმიისა და პოლიციის ძლევამოსილების სისტემატურ დემონსტრირებაზე, რაც ხელისუფლების მხრიდან მხარდამჭერთა მობილიზაციისა და რიგით მოქალაქეთა შორის პროტესტის გამოვლენის სურვილის ძირშივე აღმოფხვრის მიზანს ემსახურებოდა. ძალოვანი სტრუქტურების უძლეველობის ჩვენების ფონზე საკუთარი მოსახლეობის წინააღმდეგ ძალადობრივი ქმედებების წარმოება და პროპაგანდისტული მანქანის მიერ ამის კრიმინალთან ბრძოლად და ქვეყანაში წესრიგის დამყარებად წარმოსახვა; ხელისუფლების იდეოლოგების მიერ ყველა ანტიჰუმანური და უსამართლო მოქმედების ხალხისა და ქვეყნის ინტერესებით გამართლება; საპროტესტო აქციების სამაგალითო სისასტიკით დარბევა და ა.შ. – ეს იყო «დემოკრატიული» მმართველობის რეალური სურათი.

2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა ჩამოყალიბებული ფასადური დემოკრატიის შიგნით დამკვიდრებული მმართველობის მკაცრად ცენტრალიზებული და უკიდურესად ანტიდემოკრატიული წესი, საზოგადოებისათვის თითქმის ყველა მნიშვნელოვანი ინფორმაციის დამალვა და სამოქალაქო საზოგადოების სრული იგნორირება, რაც თავის თავში გულისხმობს ადამიანის უფლებათა დარღვევების გარდუვალობას და აუცილებლობას.

2004-2012 წლების საქართველოში“ ადამიანის უფლებების, დემოკრატიის პრინციპების და ევროპული ღირებულებების დაცვად” მიიჩნეოდა პოლიციური სახელმწიფოს მოდელი, სადაც დაშვებული იყო უკანონო მოსმენები, იგნორირებული იყო დაქირავებული მოქალაქის უფლებები, რომლის სამსახურიდან სრულიად უმიზეზოდ გათავისუფლების უფლებასაც კანონი ანიჭებდა ნებისმიერ დამქირავებელს და სადაც გამორიცხული იყო გაფიცვის უფლების გამოყენება, რადგან ამ დროს პოლიცია და დამქირავებელი ფსიქოლოგიური თუ ფიზიკური ტერორით აიძულებდნენ გაფიცვის მოწყობის მსურველებს უარი ეთქვათ განზრახვაზე.

ევროპული ღირებულებების ერთ-ერთი ფუნდამენტური დოკუმენტი, ადამიანის უფლებათა და თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენცია იცავს ადამიანის სიცოცხლის უფლებას, ასევე იცავს წამებისაგან, მონური შრომისაგან, უკანონო დაკავებისგან, უსამართლო სასამართლოსგან, ყოველგვარი დისკრიმინაციისგან და სხვა უკეთურობებისგან მოქალაქის თავისუფლების უფლებას. ხელისუფლება ამ ყველაფერს სიტყვით აღიარებდა, საქმით კი ხალხი მათი მხრიდან მხოლოდ საბჭოური ტიპის აგიტაცია-პროპაგანდას, სიცრუეს და დემაგოგიას, «საუკუნის მშენებლობების» წამოწყებებით მოსახლეობის დაბოლებას და სიტყვით მხოლოდ მოქალაქეთა ჭირ-ვარამზე მზრუნველ, ხოლო საქმით - დემოკრატიისაგან და ევროპული ღირებულებებიდან რადიკალურად დაშორებულ პრეზიდენტს და მის გუნდს ხედავდა.

ასე გადაიქცა 2004-2012 წლებში თვალთმაქცობისა და ფარისევლობის სიმბოლოდ ევროპული დემოკრატიული ღირებულებები და საქართველოს სახელმწიფო დროშის გვერდით მოფრიალე ევროკავშირის დროშა, რომელიც მთელი მსოფლიოსთვის თავისუფლებას, დემოკრატიას და ადამიანის უფლებების დაცვას განასახიერებს.

სააკაშვილის ანტიდემოკრატიული საშინაო და გაუთვლელი საგარეო პოლიტიკის ერთ-ერთი ყველაზე მძიმე შედეგი იყო 2008 წლის აგვისტოს რუსეთ-საქართველოს ომი და მისი ტრაგიკული შედეგები ქვეყნის 20% ტერიტორიების გასხვისების, ათასობით მოკლულისა და დაჭრილის და ათიათასობით დევნილის სახით. თუმცა, საზოგადოებაში ის მოსაზრებაც არსებობს, რომ სააკაშვილის 2008 წლის ომთან დაკავშირებული ეს ქმედებები არა გაუთვლელი, არამედ მისი მიზანმიმართული პოლიტიკის შედეგი იყო. აღარაფერს ვამბობთ ომის პერიოდში თვითონ მთავარსარდალი პრეზიდენტის სამარცხვინო ქცევაზე.

2012 წლის შემდეგ საქართველოში ადამიანის უფლებათა დაცვის მდგომარეობამ მნიშვნელოვანი ცვლილებები განიცადა. მრავალი პრობლემა ისევ პრობლემად დარჩა, ბევრმა კი არსი და მნიშვნელობა შეიცვალა. რადიკალურად დადებითისკენ შეიცვალა მდგომარეობა პენიტენციურ დაწესებულებებში, სადაც აღმოფხვრილია პატიმართა სისტემური წამებები და არაადამიანური, ღირსების შემლახველი მოპყრობები. გარკვეულად დადებითისკენ შეიცვალა მდგომარეობა სასამართლო სისტემაში, სადაც გამამართლებელი განაჩენების რაოდენობა 2012 წლის 0,001%-იდან გაიზარდა დაახლოებით 15%-20-მდე. მართალია, მოსამართლეთა კორპუსის დიდი ნაწილი არ შეცვლილა, მაგრამ შეიცვალა პოლიტიკა და ისინი აღარ წარმოადგენენ პროკურატურის დავალებათა უსიტყვოდ და სრულად შემსრულებელ, ფაქტობრივად მათ დაქვემდებარებაში მყოფ ინსტიტუციას. თუმცა, ძნელია დაბეჯითებით იმაზე საუბარი, რომ დღეს სასამართლო სრულად გამოსულია ხელისუფლების პოლიტიკური კონტროლიდან. მართალია, ძნელი იყო და კანონდარღვევაც იქნებოდა წინა ხელისუფლების მიერ დანიშნული მოსამართლეების 2012 წლის შემდეგ ერთი ხელის მოსმით მთლიანად შეცვლა, მაგრამ შესაძლებელი იყო მათი უმრავლესობის შეცვლა 10-წლიანი ვადის ამოწურვის შემდეგ, ეს დრო კი მათ უმრავლესობას დაუდგა 2014-2016 წლებში, მაგრამ რატომღაც ხელისუფლებამ გადაწყვიტა მათი უმრავლესობა ახალი 10-წლიანი ვადით ან უვადოდ კვლავ გაემწესებინა მოსამართლეებად, რამაც სასამართლოს მიმართ ნდობის ამაღლების საკითხზე უარყოფითად იმოქმედა. ჩვენ ეს ხელისუფლების შეცდომად მიგვაჩნია. გაუმჯობესდა მდგომარეობა პოლიციის მხრიდან საზოგადოებასთან დამოკიდებულების თვალსაზრისით. აღმოიფხვრა როგორც ქუჩაში ახალგაზრდების ჩახოცვის პრაქტიკა, ასევე მიტინგების დაშლის დროს სასტიკი მეთოდების გამოყენება. თუმცა, პოლიციელთა მხრიდან ჯერ კიდევ აქვს ადგილი იარაღისა და ნარკოტიკების ჩადებებით და ე. წ. საქმეების შეკერვის ცალკეულ შემთხვევებს. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, მართალია წინა ხელისუფლების მიერ დამკვიდრებული ადამიანის უფლებების სისტემური შელახვის უხეში პრაქტიკა დღეს აღმოფხვრილია, მაგრამ ამ პრაქტიკის ცალკეულ შემთხვევებს მაინც აქვს ადგილი. ეს კი რა თქმა უნდა, ვერაფერი ნუგეშია იმ კონკრეტული მოქალაქეებითვის, რომლებიც ასეთი შემთხვევების მსხვერპლები ხდებიან. ასეთი პრაქტიკის აღმოფხვრას კი ხელს სხვადასხვა მიზეზები უშლის.

ერთ-ერთი ასეთი მიზეზი უფლებადაცვით სფეროში არსებული მდგომარეობაა. იმის გამო, რომ 2003 წლიდან უფლებადამცველების 90% წავიდა პოლიტიკაში და ხელისუფლებაში ყოფნის პერიოდში ადამიანის უფლებების და დასავლური ღირებულებების ისეთი სტანდარტები დაამკვიდრეს, რაზეც ზემოთ გვქონდა საუბარი, უფლებადამცველები დღეს ბანაკებად არიან დაყოფილები პოლიტიკური გემოვნების მიხედვით. 2003 წელს გაპოლიტიკოსებული და გარევოლუციონერებული უფლებადამცველები ხელისუფლებიდან წასვლის შემდეგ, ანუ 2012 წლიდან დღემდე დარჩნენ პოლიტიკურ ოპოზიციაში, თუმცა მათმა ნაწილმა კვლავ მოისხა უფლებადამცველების მანტია, ოღონდ ფაქტობრივად ისინი წარმოადგენენ დღევანდელი ოპოზიციის მხარდამჭერ, რეალურად პარტმუშაკებს, ფორმალურად კი უფლებადამცველებს. ამ მიზეზებით, სამწუხაროდ, დღევანდელ საქართველოში ნეიტრალური უფლებადამცველების ადგილი ფაქტობრივად აღარ დარჩა. ამან გამოიწვია უფლებადარღვევების მიმართ ცალმხრივი მიდგომები, ტელევიზიებში მუდმივად მხოლოდ პოლიტიკურად ანგაჟირებული პირების უფლებების შელახვაზე აქცენტების გაკეთება და რიგითი დარღვევების იგნორირება. შეიძლება ითქვას, რომ ამ მიზეზების გამო ხელისუფლება დღეს მძევლად არის ქცეული პოლიტიზირებული უფლებადამცველების ხელში და ამიტომ ხშირად ის გადაწყვეტილებებს არა სამართლიანობის, არამედ მიზანშეწონილობის პრინციპებიდან გამომდინარე იღებს, რაც განსაკუთრებით მაშინ გამოჩნდა, როდესაც პოლიტიკური ფიგურების მიმართ სამართლებრივი დევნის დროს სრულიად არაადეკვატური გადაწყვეტილებები იქნა მიღებული. გვესმის, რომ ხელისუფლებისთვის ძნელია საერთაშორისო ზეწოლებისათვის გაძლება, მაგრამ ყველა უკანდახევა და სამართლიანობის პრინციპზე წინ პოლიტიკის დაყენება ამცირებს საზოგადოების მხრიდან ხელისუფლების მხარდაჭერის ხარისხს.

საერთაშორისო თანამეგობრობის წარმომადგენლების განცხადებები, კომენტარები და ანგარიშები ბოლო პერიოდში სულ უფრო ანგაჟირებული და პოლიტიზირებული ხდება და იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ისინიც მხარს უბამენ იმ პოლიტიკურ ძალას, რომელიც ხელისუფლებაში ყოფნის დროს ისეთ ანტიდემოკრატიულ პოლიტიკას ატარებდა, რაზეც ზემოთ ვისაუბრეთ. არადა დღეს ეს ანტიდემოკრატიული ძალები თავს უწოდებენ პროდასავლურს, სინამდვილეში კი ისინი ორიენტირებულნი არიან მხოლოდ რევანშზე და ძალადობაზე. ამ ყოველივეს გათვალისწინებით კი საზოგადოებაში ჩნდება უნდობლობა ანტიდემოკრატიული ძალების მხარდამჭერი დასავლეთის მიმართ, რაც საზოგადოებაში იწვევს ანტიდასავლურ განწყობებს. ამას აძლიერებს ზოგიერთი ყოფილი თუ მოქმედი პოლიტიკოსის თუ ჩინოვნიკის ნაციონალური მოძრაობის პოზიციების გასამყარებელი ძალზე არაკვალიფიციური და მიკერძოებული განცხადებები, რომელიც ჩვენი მოქალაქეების მიერ აღიქმება ზოგადად ამა თუ იმ დასავლური ქვეყნის პოზიციად, მით უმეტეს, როდესაც არ ხდება გასაგებად ახსნა, რომ ამა თუ იმ ჩინოვნიკის თუ პოლიტიკოსის პოზიცია არ უნდა გაიგივდეს მათი სახელმწიფოს პოზიციასთან. ამიტომ იქმნება ნოყიერი ნიადაგი რუსული საბჭოთა ნოსტალგიის გაღვივებისთვის, რასაც ემატება რუსეთის მიერ წარმოებული ჰიბრიდული ომის მეთოდები და საზოგადოებაში თანდათან ღვივდება პრორუსული განწყობები.

ვინაიდან 2003 წელს სახელმწიფო გადატრიალებით ხელისუფლებაში მოსულმა პოლიტიკურმა ძალებმა ე. წ. რევოლუციის საბაბად „გაყალბებული არჩევნები“ გამოიყენეს, ხელისუფლებიდან წასვლის შემდეგაც ისინი მუდამ ცდილობენ, რომ ე. წ. არჩევნების გაყალბების საბაბი გამოიყენონ ახალი რევოლუციის მოსაწყობად და ძალაუფლების ხელში ჩასაგდებად. 2012 წლის შემდეგ ეს მცდელობები პრაქტიკულად ყველა არჩევნებზე ჰქონდათ ანტიდემოკრატიულ ძალებს და დღესაც, 2021 წლის ადგილობრივი არჩევნების წინ ამ სქემას ამუშავებენ. 2012 წლის შემდეგ ყველა არჩევნებზე მუდმივად აპელირებენ გაყალბებებზე და არჩევნების შედეგების არცნობის საბაბით რევოლუციის აუცილებლობაზე, თუმცა, არასოდეს დაუდვიათ გაყალბების საკმარისი კონკრეტული მტკიცებულებები.

ოპოზიციის აქცენტები დღესაც გადატანილია საარჩევნო კომისიებზე გავლენების მოპოვებაზე და დასავლეთიდან მხარდაჭერის მიღებაზე იმ ფონის შესაქმნელად, რომ არჩევნები აუცილებლად ყალბდება და მისი შედეგების არმიღება და ქართული საზოგადოების მხრიდან ამ ფონზე მასობრივი გამოსვლების გზით ხელისუფლების გადაყენება ლეგიტიმურია. მიდის დიდი მუშაობა, რომ ამაზე დასავლეთიდან მიიღონ თანხმობა და მხარდაჭერა.

პოლიტიკური სპექტრში შექმნილია სპეციფიური სიტუაცია. ქართული ოცნების ხელისუფლებას ოპოზიციაში ჰყავს ცესკოში დარეგისტრირებული 60-ზე მეტი პარტია, რომლებიდანაც ნაციონალური მოძრაობის გარდა თითქმის ყველა მხოლოდ 1-2 კაციანი პარტიაა. აქ გამონაკლისი შეიძლება იყოს მხოლოდ პარტია „ლელო“, რომლის ხელმძღვანელებიც არიან მსხვილი ბანკირები და ისინი ასოცირებულნი არიან მევახშეობასთან. „ლელოს“ ხელმძღვანელი ბანკირები იძულებული გახდნენ პოლიტიკაში წასულიყნენ, რათა სისხლისსამართლებრივი დევნისგან თავი გადაერჩინათ. მათ აქვთ სერიოზული ფინანსები ნაციონალურ მოძრაობასთან ერთად და ამით იზიდავენ წვრილ პარტიებს, აკონტროლებენ ოპოზიციურ ტელევიზიებს, საინფორმაციო სააგენტოებს და მოქმედი ჟურნალისტების უმრავლესობას. საკუთრებაში აქვთ უკიდურესად მიკერძოებული ტელევიზიები, რომლებიც ყოველდღიურ პოლიტიკურ აგიტაციასთან ერთად დაკავებულნი არიან უკანონოდ მოპოვებული ჩანაწერების ტირაჟირებით ჯერ კიდევ 2013 წლიდან, რითაც სისტემატურად არღვევენ ადამიანის უფლებებს, რაზეც ხელისუფლება არ რეაგირებს. დანარჩენი პოლიტიკური პარტიები პრაქტიკულად მხოლოდ ქაღალდზე არსებობენ, მათ არც პროგრამა და არც ადგილობრივი ორგანიზაციები არ გააჩნიათ და იძულებულნი არიან, რომ ჩამოეკიდნონ ნაცმოძრაობას და შექმნან მრავალპარტიულობის ილუზია.

ფინანსების დიდი ნაკადის ტრიალი პოლიტიკაში განაპირობებს პოლიტიკურ რყევებს, ადამიანების სხვა პარტიებში გადასვლა-გადმოსვლებს. 2021 წლის თებერვალში საინტერესო ფაქტი მოხდა პრემიერ-მინისტრ გიორგი გახარიას თანამდებობიდან გადადგომით. იგი პრემიერობიდან გადადგა ოპოზიციური პარტიის ლიდერის დაკავების ფორმასთან დაკავშირებული წინააღმდეგობის გამო, შემდეგ გადავიდა ოპოზიციაში და დღეს კენჭს იყრის დედაქალაქის მერად. ძნელია ამის ახსნა პოლიტიკური სიბეცით ან შორსმჭვრეტელობით, რის გამოც საზოგადოების დიდ ნაწილს უჩნდება ეჭვი, რომ ამ პოლიტიკური ნაბიჯის უკან დგას პოლიტიკური ფული. ყოველ შემთხვევაში, დღევანდელი მონაცემებით, მის მიერ გადადგომის შემდეგ შექმნილ პარტიას „საქართველოსთვის“ „ქართული ოცნებისა“ და „ნაციონალური მოძრაობის“ შემდეგ მესამე პოლიტიკურ ძალად ასახელებენ. ამდენად, საინტერესოა, ერთი კვირის შემდეგ, 2 ოქტომბერს ჩასატარებელი ადგილობრივი არჩევნებით რამდენად დადასტურდება ეს მოლოდინები.

არჩევნების წინ შექმნილ სიტუაციასთან დაკავშირებით დამატებით უნდა ითქვას შემდეგი: წინასაარჩევნო კამპანიას ოპოზიცია პრაქტიკულად არ აწარმოებს ხალხის დასარწმუნებლად იმაში, რომ ადგილობრივი თვითმმართველობის გაძლიერება და მათ მიერ კონკრეტული საკითხების გადაწყვეტა მნიშვნელოვანია ქვეყნის დემოკრატიული განვითარებისთვის. თავისი მიზნების შესაბამისად, ოპოზიციის ყველა რესურსი მიმართულია იქითკენ, რომ მმართველი პარტიის მიერ 43 ან მეტი პროცენტის მიღების შემთხვევაში არჩევნები წინასწარ გამოცხადდეს გაყალბებულად, ხოლო ხელისუფლება ძალადობრივად მიტაცებულად და შექმნან იდეოლოგიური ბაზა იმისათვის, რომ ძალადობრივად მიტაცებული ხელისუფლების მიმტაცებლისთვის უკან გამოტაცება ხალხის მიერ სავსებით კანონიერი და ლეგიტიმური ქმედებაა. ამ მიზნის მისაღწევად საქმეში ჩართულია ყველა რესურსი - ფინანსური, იდეოლოგიური, ძალადობრივი, წინა პლანზე გამოსულები არიან ნაცმოძრაობისა და მისი სატელიტი პარტიების იდეოლოგიური ფრონტის მუშაკები, რომლებიც ფორმალურად გაფორმებულები არიან სხავადასხვა ოპოზიციურ ტელევიზიებში, თუმცა, რეალურად წარმოადგენენ ტერორისტულ-ძალადობრივი ფრონტის მეწინავე რაზმს. სწორედ ჟურნალისტებად წოდებული აღნიშნული ეს მოძალადე პარტიული აქტივისტები ცდილობენ ლეგიტიმაცია შესძინონ სიძულვილის ენით მოსაუბრე თავიანთი პარტიული ლიდერების ძალადობრივ მოწოდებებს. ამ ზონდერ-ჟურნალისტების მხრიდან „გაპრავებას“ ექვემდებარება ოპოზიციის ყველა ძალადობრივი მოწოდება და ქმედება - დაწყებული პოლიციელებზე მუქარიდან („თავს გაგიხეთქავ“), მათთვის წითელი საღებავების შესხმიდან და მათზე უშუალოდ განხორციელებული ფიზიკური ძალადობიდან, დამთავრებული სახლებში შეჭრით თუ ხელისუფლების ოჯახის წევრი არასრულწლოვანების ბულინგით. საქმე იქამდეც კი მიდის, რომ ოპოზიციამ ინ მეგის ქარდავას გათეთრება და მისი პოლიტპატიმრად გამოცხადებაც კი დაიწყო, რომლებიც ათასობით ადამიანის მიერ მხილებულია ციხეებში პატიმრების სასტიკი მასობრივი წამებების და არაადამიანური, ღირსების შემლახველი მოპყრობის ორგანიზებასა და უშუალო მონაწილეობაში და ზოგადად წარმოადგენს პენიტენციურ სისტემაში არაადამიანური რეჟიმის დამყარების სახეს. დაინახა რა, რომ ამ ყველაფერს რეალური შედეგი მაინც არ მოაქვს და ხალხის მასობრივ მხარდაჭერას ვერ პოულობს, მათი ბელადი სააკაშვილი ბოლო მცდელობას მიმართავს და მასობრივი არეულობის მოწყობის იმედით საქართველოში ჩამოსვლის კონკრეტულ თარიღსაც კი ასახელებს. ვინაიდან 2 ოქტომბრის არჩევნები პრაქტიკულად რევოლუციური სიტუაციის შექმნის ბოლო შანსია, გამორიცხულიც არ არის, რომ სააკაშვილმა მართლაც გადადგას ეს სასოწარკვეთილი ნაბიჯი.

ერთის მხრივ, პოლიტიზირებული და ანგაჟირებული არასამთავრობო ორგანიზაციები და მეორე მხრივ ქართული საზოგადოების მიერ უარყოფილი პოლიტიკური ძალა „ნაციონალური მოძრაობა“ ცდილობენ დასავლეთი დაარწმუნონ, რომ ხელისუფლებას არ გააჩნია მხარდაჭერა, ხოლო ქვეყნის შიგნით, ოპოზიცია, რადგან არ გააჩნია საკმარისი მხარდაჭერა, როგორც აღვნიშნეთ, 2012 წლიდან სისტემატურად ცდილობს რევანშის გზით რევოლუციის მოწყობას, რაც არის ხელისუფლების ძალადობრივი გზით დამხობის მცდელობები. ამ მიზნის მისაღწევად ებრძვიან ეკლესიას, რომელსაც ქართულ საზოგადოებაში უდიდესი მხარდაჭერა აქვს და საქართველოს ეკლესიის მეთაურის ავტორიტეტი ყველა გამოკითხვაში 2-ჯერ უსწრებს ყველა პოლიტიკოსის ჯამურ ავტორიტეტს. ძალადობრივი გზით ხელისუფლების დამხობის გეგმების განხორციელების გზაზე ნაცმოძრაობა და მისი სატელიტი პარტიები არ ერიდებიან სხვადასხვა ძალადობრივი პროვოკაციების მოწყობას. ასეთი მსხვილმასშტაბიანი პროვოკაციის და ძალადობის მაგალითი იყო 2019 წლის 20 ივნისს საქართველოს პარლამენტზე განხორციელებული შტურმი, რომლის დროსაც განხორციელდა მრავალი თავდასხმა პოლიციელებზე და ხელისუფლების მხრიდან მიღებული საპასუხო ზომების შედეგად რამდენიმე მომიტინგე მძიმედ დაშავდა. ამის შემდეგაც ოპოზიციის მხრიდან არაერთ შედარებით მცირე მასშტაბის ძალადობრივ პროვოკაციებს ჰქონდა ადგილი, რომლებიც ოპოზიციისთვის მეტ-ნაკლები წარმატებით სრულდებოდა. ოპოზიცია რევოლუციური სიტუაციის მოსამწიფებლად ცდილობს შექმნას მოდელირებული რეალობა, მაგრამ ვერ მიდიან რევოლუციამდე სათანადო მხარდაჭერის არარსებობის გამო, მაგრამ ქვეყნის ეკონომიკას მნიშვნელოვნად აზარალებენ. მსოფლიოში გავრცელებული პანდემია და საქართველოში ამ პანდემიის შედეგად ათასობით პირის გარდაცვალება იქცა ხელისუფლების წინააღმდეგ ბრძოლის იარაღად და არის მცდელობა, რომ პანდემიის შედეგად გარდაცვლილები ხეილსუფლების შეგნებული მოქმედების თუ უმოქმედობის მსხვერპლებად გამოაცხადონ.

ამ ბრძოლაში ცალკე ადგილი უკავია ხელისუფლების დადანაშაულებას ნეპოტიზმსა და კორუფციაში. ჩვენ შორსა ვართ იმ აზრისგან, რომ ხელისუფლება თავისუფალია ამ სენისგან, მაგრამ როდესაც ვიხსენებთ 2004-2012 წლებში საქართველოში დამკვიდრებულ, პრაქტიკულად გაოფიციალებულ, სახელმწიფო მმართველობის დონეზე აყვანილ ელიტურ კორუფციას, რა თქმა უნდა, დღევანდელი კორუფცია და ნეპოტიზმი იმასთან შედარებით უმცირესად გვეჩვენება. ზემოხსენებულ წლებში ოფიციალურად იქმნებოდა ფონდები, რომლებში თანხის გადარიცხვასაც აიძულებდნენ მიზანში ამოღებულ ბიზნესმენებს თუ სხვა მოქალაქეებს, ან ისინი უბრალოდ, „საკუთარი ნებით“ ჩუქნიდნენ სახელმწიფოს საკუთარ ქონებებს. გარეგნულად ისე ჩანდა, რომ რიგით დონეზე აღმოფხვრილი იყო კორუფცია, მაგრამ ეს ყველაფერი გადანაცვლებული იყო უმაღლეს ეშელონებში, რომლებიც სრულად აკონტროლებდნენ მოქალაქეებისგან გამოძალულ, ოფიციალურად „ნებაყოფლობით“ გადახდილ დიდძალ ფულად ნაკადებს და უკვე ოფიციალურ პრემიებად თუ წამახალისებელ საჩუქრებად მათი გაფორმების გზით უკან უბრუნებდნენ თავისი გუნდის ყველაზე გამორჩეულ და ერთგულ წევრებს. ამრიგად, იქმნებოდა სურათი, როდესაც ქვედა დონეებზე არც პოლიციელებს და არც სხვა სახელმწიფო მოხელეებს არ სჭირდებოდათ ქრთამის სახით თანხის მიღება მოქალაქისგან, რადგან ამას სახელმწიფო ინსტიტუტები ლეგიტიმირებული ძალადობის გზით ართმევდნენ მოქალაქეებს და ურიგებდნენ ჩინოვნიკებს და მათ მსახურ პარტიულ აქტივისტებს. ეს იყო ხელისუფლების მიერ შექმნილი სისტემა, რომელიც დღეს აღარ არსებობს, თუმცა, ვიმეორებთ, რასაკვირველია კორუფციას და ნეპოტიზმს დღევანდელ ხელისუფლებაშიც აქვს ადგილი და მათ წინააღმდეგ უფრო გადამჭრელი ზომების მიღებაა საჭირო.

უფლებადაცვით სფეროში ნეიტრალურ მოთამაშეთა არარსებობის კრიზისს ამწვავებს ის ფაქტი, რომ ორი მნიშვნელოვანი სახელმწიფო ინსტიტუტის წარმომადგენელი - ომბუდსმენი და სახელმწიფო ინსპექტორი ასევე გადაქცეულები არიან პოლიტიკურ მხარეებად და ფაქტობრივად წარმოადგენენ ოპოზიციური სპექტრის ინტერესების გამტარებელ ორგანოებს. ჩვენ კარგად გვესმის, რომ ორივე ეს ინსტიტუტი თავისი შინაარსით მოწოდებული უნდა იყოს სახელმწიფო მოხელეთა გადაცდომების თუ დანაშაულების მხილებისა და მათ წინააღმდეგ ზომების მიღებისკენ, მაგრამ მათი მწვავე რეაგირებება ერთი მიმართულებით გამოკვეთილ ზოგჯერ უმნიშვნელო დარღვევაზე და მათი დუმილები მეორე მხრიდან გამოვლენილ სერიოზულ დანაშაულებზე პირდაპირ გვაფიქრებინებს, რომ მათი მიკერძოებულობის დონე მნიშვნელოვნად გადასცდა დასაშვებობის ზღვარს და ისინიც იქცნენ ოპოზიციის უბრალო ინსტრუმენტებად პოლიტიკურ ბრძოლაში.

დღევანდელი ხელისუფლების სუსტ ადგილად მიგვაჩნია ის ფაქტი, რომ ის სათანადოდ ვერ ალაგებს ურთიერთობებს დასავლეთთან, სტრატეგიული პარტნიორების წინაშე წარადგენს ნაკლებად დამაჯერებელ ანგარიშებს, სერიოზული პრობლემები აქვს საკადრო პოლიტიკაში და არასათანადოდ ან არადროულად იძიებს საზოგადოებისათვის მნიშვნელოვან დანაშაულებრივ თუ სხვა სახის ფაქტებს, რაც იწვევს მის მიმართ საზოგადოების ნდობის შემცირებას.

ბუნებრივია, ხელისუფლების ამ ნაკლოვანებებს მეტ-ნაკლები წარმატებით იყენებენ ოპოზიციონერი პოლიტიკოსები, უფლებადამცველები და ჟურნალისტები, რომლებიც მუდმივად ცდილობენ ხელისუფლების წარმომადგენელთა მხრიდან გამოვლენილი შეცდომების თუ დანაშაულების არა გამოსწორებას, არამედ მათ განზოგადებას, ისეთი მოდელირებული რეალობის დახატვას, რომ კონკრეტული ჩინოვნიკის მხრიდან ჩადენილი თითოეული გადაცდომის თუ დანაშაულის უკან თითქოს დგას ასეთი დანაშაულების მთელი სისტემა, ანუ მმართველობის ყველა რგოლში ადგილი აქვს სისტემურ დანაშაულებს, ხოლო თუ ამას დავუმატებთ ოპოზიციის მხრიდან ტვინების გამორეცხვის გზით იმის მუდმივ პროპაგანდას, რომ დღევანდელი ხელისუფლება „ატარებს რუსულ ინტერესებს“, რომ ივანიშვილი არის „პუტინის მიერ საქართველოს დასამონებლად გამოგზავნილი რუსი ოლიგარქი და დასავლეთის მტერი, რომელიც მდიდრდება ქართველების გაღარიბების ხარჯზე“, რომ „მისი მმართველობის სისტემა ძირგამომპალია და დღეს თუ არა ხვალ აუცილებლად წაიქცევა“, გასაგები გახდება, რომ ხელისუფლების დემონიზაცია და მისგან მტრის ხატის გამოძერწვა მიმდინარეობს გეგმაზომიერად. ბოლშევიკური პროპაგანდის ეს მეთოდები ხალხის გარკვეულ ნაწილზე რომ წარმატებით მუშაობს, ამაზე ისიც მიუთითებს, რომ ამ იდეების მქადაგებელ ნაციონალურ მოძრაობას დღესაც საქართველოს ამომრჩეველთა დაახლოებით ¼ ემხრობა. ასეთ ამომრჩევლებს სააკაშვილმა ბოლო ხანებში კიდევ ერთი დამატებითი ბოლშევიკური იდეოლოგიური საკვები შესთავაზა და დაპირდა, რომ ხელისუფლებაში დაბრუნების შემდეგ ივანიშვილს ჩამოართმევდა მთელ ქონებას და ხალხს გადაუნაწილებდა („მემამულეების მიწები - გლეხებს, კაპიტალისტების ფაბრიკა-ქარხნები - მუშებს!“).

ნებისმიერ, მათ შორის დღევანდელ ხელისუფლებასაც სჭირდება განახლებაც და ცვლილებაც, ისიც ფაქტია, რომ წესიერი ადამიანები არსებობენ ყველა პოლიტიკურ პარტიაში, მათ შორის ზოგიერთი გულუბრყვილო შეიძლება ნაციონალური მოძრაობის წევრი ან გულშემატკივარიც იყოს და სჯეროდეს, რომ ეს პარტია შეიცვალა და გაკეთილშობილდა, რომ ამ პარტიის აგრესიას და მათი არადემოკრატიული მმართველობის ფორმებსა და მეთოდებს ამჯერად კოალიციური ერთობის სხვა პარტიები დააბალანსებენ. ჩვენი მიზანი მხოლოდ ის არის, რომ ხალხის მოტყუების ხარჯზე ხალხისავე ნებით არ მოხდეს ანტიდემოკრატული ხელისუფლების დაბრუნება. საზოგადოებას მუდამ ახსოვდეს მმართველობის ის ფაშისტურ-ბოლშევიკური ფორმები და მეთოდები, რომელიც საკუთარ თავზე გადაიტანა. იმედია, ქართული საზოგადოება საკმაოდ გამოცდილია საიმისოდ, რომ ლამაზი სიტყვებისა და ხშირად უკიდეგანო ტყუილების უკან გაარჩიოს შავი და თეთრი.

რასაკვირველია, ყველას თავისი აზრი და არჩევანის თავისუფლება აქვს, ჩვენი მყარი აზრი კი ის არის, რომ ნაციონალური მოძრაობის ბელადებს ქვეყნის დემოკრატიულად მართვის რაიმე რესურსი არ გააჩნიათ და ხმამაღალი განცხადებების მიუხედავად არც იმისთვის არიან მზად, რომ ხელისუფლებაში დაბრუნების შემთხვევაში რეალური ძალაუფლება სხვას გაუყონ. ეს კარგად დაგვანახვა არცთუ შორეულმა წარსულმა, როდესაც ისინი 2003 წელს კოალიციურად მოვიდნენ ხელისუფლებაში და შემდგომ რაც დამართეს ჯერ თავისივე პოლიტიკურ პარტნიორებს, ხოლო შემდეგ მთელ ქვეყანას. ამიტომ ჩვენი ძალებით მაქსიმუმს გავაკეთებთ იმისათვის, რომ საქართველოში არ დაბრუნდეს ადამიანის უფლებების ისეთი კატასტროფული მდგომარეობა, როგორიც იყო მათი მმართველობის დროს.

Since gaining the independence each government of Georgia has declared its domestic and foreign policy as oriented on the integration into the Euro-Atlantic space and introduction of the European values in the country. The society of Georgia in early 1990s only was learning the European lifestyle, although with some wrong, naïve and elated expectations. Zurab Zhvania’s widely known phrase (“I am Georgian, therefore I am European”) on the one hand underlined Georgia’s belonging to the European civilization and on the other expressed the willingness to return in its natural environment. However, the difficult geostrategic situation, aggressive neighbourhood, internal conflicts, lost territories, soviet mentality of the society and other factors considerably impeded this aspiration to be fulfilled.

The Government of Georgia took advantage from Russia’s weakened position and through the use of close contacts and successful foreign policies managed to gain international importance for the country, converted it into transit space for oil and gas pipelines and removed the Russian military bases from the territory of Georgia. At the same time, in the second part of 1990s human rights organizations were created in Georgia with increasing influence on the public life. Largely they stayed aside from the political confrontation, maintained neutral positions and genuinely tried to establish western values in the society. Shevardnadze respected newly established and developing human rights organizations as he knew that they were supported and encouraged by the strong states and western international organizations with the high authority. Meanwhile, against the weakened Russia, the Government of Georgia realized that the source for gaining and maintaining the power gradually had been shifted from Russia to the West. Therefore the aim of the authority was focused on getting the real support from the West. And one of the ways to win their favour lay through the respect of civil society organizations, which were highly appreciated in the Western world.
It is hard to say that Shevardnadze, having Communist background and mentality, all of a sudden became an ardent fan of democratic ideas and values, but being well accustomed in making a political career through paying ideological tribute to Moscow, he did the same vis-à-vis the western world. Shevardnadze, with his faith and actions well reflected in 1970s-80s, was a genuine communist, but for him the latter was rather the tool for gaining and retaining the power, rather the choice based on the value. When this tool had become blunt and inapplicable, the exemplary communist Shevardnadze became the exemplary anti-communist and democrat Shevardnadze demonstrating his adherence to the democratic ideas to his new bosses – the leaders of strong western countries that became the allies of Georgia. Sometimes Shevardnadze’s desire to demonstrate his commitment to the Western values was so big that some people even though that democracy was a light burden.

At the very least the process of establishing the democratic values in Georgia was advanced at the cross of the 20th and the 21st centuries. The process was undermined by Soviet mentality, which assumed that for a wealthy life, just like in the Soviet time, when formal recognition of a great communist ideas and the alleged communist lifestyle would be enough to obtain property and a favourable position. Propaganda of communist ideology was replaced with the propaganda of western values, and many thought that verbal recognition of a new ideology would be enough for arranging a comfortable life. That’s why in parallel to the recognition of western values and its alleged establishment in the country, the society was penetrated with the corruption and nepotism, which weakened the state institutions. Just exactly the weak institutions played an important role in collapsing the power after the coup d’état in November 2003 that was organized by the high-level authorities – the former chairman of the ruling party and then the Head of City Council, and former and then acting chairs of the Parliament and other officials. That coup d’état they called the Rose Revolution and attached the greatest efforts to gain its legitimation from the western powers. They did their best to show to the West that they were more dedicated and committed to the democratic and western values than Shevardnadze. At the initial stage they even succeeded and achieved some considerable victories. Moreover, their performance was so convincing that in 2005 the USA President George Bush visited Georgia and in his public speech referred the country as “a Beacon of Democracy”. In reality, already from 2004, the new Government started to implement completely different policy that could be described as Bolshevik-style governance with a democratic façade. National Movement that came to power through the coup d’état managed to demonstrate itself as democrats and guarantors of the western values using for this purpose highly paid and influential western lobbyists. And it is easy to understand if reminded that the leading actors in the power where the former human rights champions who had gained the western support from the early 1990s. They, as defenders of human rights had a high reputation in the West, but they abused their trust and largely they encouraged the anti-democratic developments in the country. Already in the beginning of 2004 Georgia experienced horrible anti-democratic process depreciating exactly the Western values.

One-party Government of the National Movement and their lobbyists bred society with false stereotypes for many years. However the time showed that even the most beautiful narrative would fail to disguise the genuine actions of the power. Georgian society, i.e. the people, who experienced the governance from 2004 to 2012, call this period as a time of bringing down human rights, democracy and fundamental principles of the European values. Some of the results of that time are listed below:

In 2004-2012 Georgia had one-party, soviet-style (Supreme Council) decorative Parliament, ready to adopt any resolution dictated by the President. Therefore the baseline principles of democratic Government – the distribution of power between three branches (legislative, executive and judicial) and mutual checks and balances – were blatantly neglected.

In 2004-2012, in contrary to the European values Saakashvili completely neglected the democratic principles through tailoring the Constitution for his own fitness, monopolizing TV space, using entire informational area for his PR purposes, announcing any opponents as the enemies and labeling them as the agents/spies of unfriendly country.

In 2004-2012, in contrary to the European values, the following was found as a Protection of Human Rights, Democratic Principles and European Values and used as methods of governance and as a tool for retaining the power:

1. Total control, violence and intimidation against population; persecution on the grounds of political affiliation; dismissal of individuals (or their family members) for political position; disrespect of the law; and announcing intelligencia as sludge just like Lenin’s slogan (“Inteligencia shit”).

2. Dispersal of demonstrations using the brutal and discouraging methods, and time by time having the police in the streets chanting the name of the President (that could happen only under the communist and fascist regimes); organization of youth camps “Patriots” like pioneers’ or Hitlerugent camps based on the ideology; establishment of semi-legal “zonder-brigades” in a form of Komsomol-type students’ self-governance bodies, and experience in such brigades was a precondition for a party carrier development;

3. Disposession of entrepreneurs and nationalization of private property without adequate compensation if the state of ruling party wanted to do so. Open or covert racket of the bussness and monopolization of the most profitable businesses to the benefit of the state. In the countries where the European values are respected the people are protected from such unfair measures not only by the democratic traditions and the strong civil society, but also by the independent court. In Georgia however there were none of them, although the Government was hoisting the EU falg;

4. The police, prosecution, judicial and penitentiary agencies were managed from one center (like the Bolshevik system, it also included the security services). Such arrangement enabled the authorities to be a winner in the cases against an ordinary citizen, although the latter could be absolutely innocent;

5. Georgian courts practically never issued non-guilty verdicts and were focused not on the establishment of truth, but on getting the confession (or self-incrimination) from the defendant, or provide evidence against others (or blame the others in commission of a crime) either blame them, and through plea bargain set the defendant free or provide some other favourable conditions;

6. These and other unfair actions were conducted in the name of the law, in parallel of Bolshevik-style brainwashing of the population about alleged success on the way of developments, including the rhetoric about increasing budget, construction of roads, hospitals, schools, empowering the police and the army, and combating corruption. Against this background, however, they drew a veil over the unlawfulness, unfairness, elite corruption and many other gaps and shortcomings, thus entailing systemic and inevitable gross violation of human rights – and all of those unfair acts and wrongdoings were exercised in the name of lawfulness and justice;

7. Governance through the gangster methods aimed at threatening and oppressing the victims to make them obedient was applied to rob them easily, make them like slaves and through such methods squash the attempts of free expression and declare the victory in the elections, followed with creation of pseudo-opposition, pseudo NGOs and pseudo-inteligencia resulted in pseudo-democracy, pseudo-trade unions, etc.;

8. Authority of public servants was boosted in parallel of maximum restriction of the rights of citizens; and everything again under the pseudo-patriotic slogan of protection of the state interests. The major focus is made on demonstration of super powerful Army and the Police – as the symbols of the strength of the state. The reason was to prevent any protest from its very root. Simultaneously to the demonstration of invincibility of the Army and law-enforcement institutions, the own population was the target of that power, while the propagating machinery attributed such actions to the fight against crime and for public order. Government ideologists justified all inhuman and unfair actions referring to the people’s and state interests. Brutal dispersal of protesting rallies and other atrocities made a real picture of their “democratic” governance;

9. Behind of the façade democracy there were strictly centralized and anti-democratic forms of governance hiding all important information from the society and fully ignoring the civil society, which meant inevitable violation of human rights;

10. State model based on the policing allowed illegal interception, negligence of the rights of employed citizens – they were fired without any good reason, and such right also was provided to the employers by the law. At the same time it was absolutely impossible to use the right to strike since the police and employers used every possible mental and physical means of terror to discourage the workers from going on the strike.

One of the key documents of the European values – European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms guarantees the right of citizens to life, also the rights to be free from slavery and servitude, illegal arrest, unfair trial, every type of discrimination and other wrongdoings. The Government only verbally declared about all of the aforementioned rights, but in practice nothing was done for protection of these principles in reality. In a real life the authorities applied “Soviet Propaganda” to make blind the people, including the barefaced lie, demagogy, inception of alleged “century’s constructions”, theories about care for people’s needs, while in practice the people saw the President and his team far away from the democracy and European values.
Therefore, in 2004-2012 the European Democratic Values and the EU flag (which is the symbol of freedom, democracy and human rights protection across the world) hoisted next to the state flag of Georgia became the tools for cheating.
Saakashvili’s anti-democratic domestic policy and badly estimated foreign policy resulted in the gravest event – Russian-Georgian war in August 2008, with its tragic outcomes: alienation of 20% of country’s territory; thousands of killed and wounded; and hundred thousands of IDPs. However, some of his supporters attribute this failure to his purposeful policy, rather his misestimation, let alone the shameful behavior of the Supreme Commander-in-Chief during the war.
From 2012 the human rights situation has been changed to the certain extent, but many of the problems still remain, and the considerable number of problems just assumed the new essence and meaning. Radical changes are demonstrated within the penitentiary establishments, where the systemic torture and inhuman and degrading treatment have been eliminated. Some positive changes are witnessed also in judiciary, where the non-guilty verdicts from 0.001% in 2012 increased by 5-10%. Although the judges’ corps largely remains the same, the policy has been changed and today they are not obedient performers of the assignments coming from the prosecutors’ office, and also formally they do not represent the institution subordinated to the office of the Prosecutor General. However it hardly can be said that today Georgian judiciary is fully free from the political control of the Government that is quite visible for the observers.   It is true that in 2012 replacement of all judges appointed by the previous power was difficult and, at the same time, unlawful; however the most of them could be replaced after expiry of their 10- year term in office. This term for many of them expired in 2014-2016. Quite surprisingly the Government decided to assign them for more 10-year term, or even provide life-long appointment. This decision had rather negative impact on the confidence to the judiciary. We find it as a mistake of the Government.
Improvement is also visible in the police with regard of their attitude to the society. The practice of killing the youngsters in the street has been eliminated, as well as of dispersing the demonstrations through the brutal means. The police however still apply the ugly method of putting the firearm or drugs to the alleged offenders in order to ‘consolidate’ certain cases. In other words, although the systemic violation of human rights established by the previous Government is eliminated today, but we still are witnessing certain facts of that practice. Of course the victims of such conduct hardly find any justification to such situation. Different reasons prevent from a full elimination of the aforementioned practice.
One of the reasons is the situation established in the field of human rights. From 2003 90% of human rights champions went to the politics and during their presence in the Government they introduced above described standards of the human rights and the western values. Today they are divided into different camps, based on their own political taste. Human rights champions who in 2003 put on the shoes of politicians or revolutionaries - after leaving the power, i.e. from 2012 till now – found their place in the opposition, while some of them still adapted the gown of human rights defenders. But in fact they are supporters of the current opposition, sort of political officers; however, formally they represent human rights defenders. Unfortunately, for this reason, there is no space for neutral human rights champions in Georgia. Due to this situation we are facing a single-side approach to the facts of human rights violation - TV channels constantly put the stress only on violation of rights of politically committed persons and ignore the ordinary violations. It can be said that today the government is a hostage of politicized human rights defenders. Therefore it often takes decision not on the basis of lawfulness, but on the basis of reasonability. It was well demonstrated when completely inadequate decisions were made vis-à-vis political figures. We understand that it is difficult to stand against international pressure, but any retreat or favour to the political objectives at the expense of justice always brings down the level of public support to the Government.
Over the recent period the statements, comments and reports by the international community representatives become more and more engaging and politicized. Seams that they also support the political power, which pursued the anti-democratic policy described above.   It is worth to mention that today that anti-democratic power tries to affiliate itself to the pro-western parties, but in fact they only dream about revenge and violence. Taking into account all of the aforementioned, the authority of the Western powers that support anti-democratic forces is dwindling in the society. Such attitude is fueled by the statements coming from former or acting politicians and/or officials to foster the positions of the National Movement. These are very incorrect and biased statements found by our population as the position of certain western countries, especially when they are not followed with the explanation that such statements should not be equalized with the official position of the state. Therefore, it creates a good soil for breeding soviet nostalgy and together with the Hybrid War methods fuels the pro-Russian mood in the society.
Since the Political forces that took the power in 2003 used “falsification of elections” as a pretext for so called revolution, after losing the power they still try to use the same pretext for organizing new revolution and taking over the power. The anti-democratic forces have made such attempts practically during each election since 2012. And now, before the local elections, they are designing exactly the same scheme. Since 2012 they have constantly referred to the falsification of elections and necessity to organize the revolution on the ground of boycotting the election results. However, they have never submitted any plausible evidence to prove election falsification.
Today the opposition still tries to gain the influence over the electoral commissions and get the support from the west. They vigorously create the background that the elections will be falsified. They state that non-recognition of election results and mass-demonstrations for ousting the authority will be legitimate. They work hard to gain the consent and support from the west.
Very specific situation prevails in the political spectrum. More 60 parties registered in the Central Electoral Commission (CEC) represent the opposition to the Georgian Dream. Most of those opposition parties, except of the National Movement, have a few members. Here exception can be Lelo, led by bankers who are associated with the loan sharks. Bankers leading Lelo have been forced to go into the politics in order to avoid criminal prosecution. Together with the National Movement they possess serious funds through which they attract small parties, control the oppositional TV channels, informational agencies and the majority of active journalists. The TV channels owned by them, in addition to the everyday propaganda also disseminate the records obtained through illegal ways, even from 2013. Such performance is the systematic violation of human rights, but there is no response from the side of the Government. The other political parties in fact exist only on a paper. They have neither programs, nor the local organizations, therefore they are forced to use the National Movement as a locomotive and create an illusion of multi-party environment.
Large financial flow in the politics causes the political instabilities, movement of people from one party to another. In February 2021 the Prime Minister Gakharia resigned that was followed with the interesting development. He resigned due to his disagreement with the form of arrest of the oppositional leader. Then he went to the opposition and today he is the candidate to the Mayor of the Capital. It is rather hard to explain such development with the political blindness or predictability, and thus the large part of the society has the suspicion that some political money is behind of this political step. According to the information available today the party Georgia, which has been created after his resignation, is referred as the third political force after the Georgian Dream and the National Movement. It is interesting how these expectations will be met after the local elections of October 2.
Additional observation shall be made with regard of pre-election situation: opposition, in fact, does not perform the pre-election campaign to convince the electorate in the necessity of stronger democratic self-governance. All the resources of the opposition are directed to the following: if the ruling party will get 43 or more percent the advance statements shall be made with regard of falsified elections, followed with the seizure of power. They need to create an ideological basis to convince the public in the following: there are people behind to such “seizure”, thus it is a legal and legitimate action. All resources have been mobilized to achieve this goal – financial, ideological, and physical, etc. Representatives of ideological corps from the National Movement and its satellite parties are at the front line of this struggle. Formally they are employed at different oppositional TV channels, but in reality they make up a brigade of the terroristic and violent battle field. Aforementioned so called journalists – the violent party-activists – try to legitimate the statements of their party leaders, who are using a hate language for their violent calls. These ‘zonder-journalists’ are entitled to ‘legitimize’ all violent calls and actions, including the intimidation of the police (‘we will break your head’), pouring the red paintings to then, also some physical violence exercised against them. At the same time they also raid into the houses of public officials and even resort bulling against minors of their families.   The opposition has tried to demonstrate as innocent Megis Kardava and refer him as a political prisoner – he is that very Megis Kardava who is identified by thousands of people as a person who tortured the prisoners and was widely known as the organizer of the inhuman and degrading treatment of prisoners and even as the personal performer of such violent acts. This very person was a symbol of inhuman regime established in Georgian penitentiary system. Having seen that all of these steps bring no results and that they failed to gain the mass support from the population, their leader, Saakashvili, resorted to the last measure and announced the specific date of his arrival in Georgia with the aim to start mass disorder. Since the elections of October 2 represent the last chance to create the revolutionary situation, it is quite possible that Saakashvili would make such desperate attempt.
On the one hand the politicized and agitated NGOs and the political force National Movement rejected by the Georgian Society on the other, try to convince the West that the Government has no support in the electorate. As it has been mentioned, from 2012 opposition constantly has tried to have its revenge in a form of revolution, which is the attempt to overthrow the power by the force. In order to achieve this goal they also are fighting against the church, which has a great support and respect from the Georgian society, and the Head of the Georgian Church has a twice more authority at any survey than all other political leaders in total. On the way to the implementation of their plans with regard of overthrowing the state authorities, the National Movement and its satellite parties do not scruple to use any means, including the violent provocations. The attack organized against the Parliament on 20 June 2019 is one example of such wide-scale provocation, when they attacked the police several times. As a result of Government’s response a few demonstrators were heavily injured. Even after that the opposition organized several violent provocations of a smaller scale, achieving certain success. The opposition tries to create a modeling reality to mature the revolutionary situation, but due to the lack of support fails to achieve the critical situation necessary for organizing the revolution, but poses the threat to the economic development of the country. Pandemic situation across the world and the death of thousands of people in Georgia became the weapon for fighting against the Government. There is an attempt to declare of those who died from the Covid-19 as the victims of intentional actions or inactions by the government.
In this confrontation the opposition refers to the nepotism and corruption, in which they blame the Government. We do not believe that the Government does not suffer from these decease, but when we remember the situation in 2004-2012, when corruption was put at an official level, at the level of state management – the elite corruption, of course the current corruption and nepotism we find as a minor gap in comparison of those in 2004-2012. At that time they used to create official funds where the targeted businessmen or other citizens were forced to deposit money, or they just simply presented to the state their properties of their own “free will”.
For the outside observers the country was free from the corruption, but in fact everything was shifted to the high echelons, which exercised control over the huge amount of cash flow extorted ‘officially’ and ‘voluntarily’ from the citizens, and then distributed the funds to the most prominent and committed members of their team in form of gifts or bonus. Therefore, the situation was as follows: at the lower level, neither police nor other public servants were in need to take a bribe from the citizens, since the state institutions forcibly obtained money through the ‘legitimate’ means and then distributed it among the officials and party activists. That was the system created by the system, which does not exist any longer. However, we reiterate: clearly the corruption and nepotism is witnessed in today’s Government, and it is necessary to apply more decisive measure against them.
There are no neutral actors in the field of human rights protection and such situation is causing serious crisis. Two facts exacerbate this crisis: representative of two important state institutions – public defender and the state inspector – also have become the political sides and represent the bodies protecting the interests of the opposition. We clearly understand that both of these institutions, by their very essence, should be committed to identify and take measures against the omissions by the public officials. However, very severe reaction against some minor omission and the blind eyes against serious crime clearly show that the bias of these institutions has gone beyond the border of admissibility and they also became the ordinary tools of opposition in their political fight.
We believe that the weak point of the Government is its failure to arrange the relations with the West, to submit convincing reports to its strategic partners, to solve the problems in human resources policy and to conduct effective and timely investigation of the crimes under the high interests of the public. All of these facts entail the reduction of the public trust to the Government.
Quite naturally, these gaps of the Government are used by the opposition, human rights defenders and journalists with more or less success. Their aim is not to rectify the mistakes made by the Government and constantly generalize them and depict the model reality to convince the observers that behind of each and every omission or offense there is a coherent system of the crime, i.e. allegedly the systemic offences penetrate through entire chain of the government; and if we add here the brain-washing from the side of opposition, and the permanent propaganda that the Government pursues “the interests of Russia”, that Ivanishvili is a Russian oligarch “sent by Putin to make Georgia obedient and he is the enemy of the West, and he is gaining his wealth while putting the Georgian people in the poverty”, that his governance is “eroded and sooner or later it will definitely collapse” – it becomes clear that the opposition tries to create the image of enemy and demonize the authorities, and their attempt is quite successful that is demonstrated in the results of surveys: even today about one fourth of voters support the National Movement. Saakashvili has recently offered to these voters one additional Bolshevik-style lure and promised to confiscate Ivanishvili’s all property after his return to the power and distribute them among the people (“the land of landlords to the farmers, the factories of capitalists to the workers!”).
Any government, including the current one, needs some renewal and changes. It is the fact that there are decent people in every political party. Some of them may be innocent or fan of National Movement, who believes that the party has been changed to the better. They also may think that aggression of that party and their anti-democratic forms and methods of governance will be balanced by other parties of the coalition.
We have only one goal – to avoid return of anti-democratic forces at the expense of deception of the people. The society shall always remember the fascist and Bolshevik-style forms of Governance. We do hope that the Georgian society has enough experience to make difference between black and white behind of the boundless lie.
It goes without saying that everybody has the right to the own opinion and to the freedom of choice. We firmly believe that the bosses of the National Movement have no resources for democratic governance and despite of the loud statements they are not ready to share the authority with others in the case of return in the power. It was well demonstrated by the recent past, when in 2003 the National Movement came to power in the coalition and then we all witnessed what they did with their own political partners and, later on, with the entire country. Therefore, we will do our best to prevent Georgia from going back to the catastrophic situation established in the country at the time of ruling of that power.

გაზიარება

Comments